7 sposobów, jak sobie radzić z ograniczeniem ruchowym

Jak to jest nie móc wstać o własnych nogach. Jak to jest nie móc przemieścić się swobodnie z miejsca na miejsce. Jak to jest spędzać życie na leżąco, w bólach. Nie zadajemy sobie najczęściej na co dzień tych pytań, bo nie musimy, a raczej większość z nas nie musi.
I tak jest dobrze.

Niestety pod wpływem mojej ostatniej dolegliwości, czyli problemów z dyskiem, siłą rzeczy zadałam sobie te wszystkie pytania niejeden raz. Nie powiem, żeby udało mi się udzielić sobie wszystkich odpowiedzi. Niektóre pytania ciągle się czają w mroku i szukają rozwiązań.

Poniżej nastąpi opis przejścia do stanu, który mi się przydarzył i przemyśleń z tym związanych. 
Jeśli ktoś wszedł tutaj tylko po to, żeby przeczytać 8 sposobów, jak sobie radzić z ograniczeniem ruchowym, może od razu przejść do końcówki wpisu. Jeśli chcesz, brnij w to dalej razem ze mną.
Kiedy nagle zmogło cię tak, że masz ograniczoną możliwość poruszania, to nie masz wyboru i się kładziesz. A kiedy potem leżysz, masz silne bóle i nie możesz o własnych siłach wstać i iść choćby do WC, nie jesteś już człowiekiem takim, jak inni. Wystarczy drobna zmiana stanu ze stojącego i chodzącego, czyli samodzielnego, na stan leżący lub nawet kuśtykający, a już tracisz pewne cechy człowieka i stajesz się pacjentem.

Od tego momentu jesteś zdany na innych i boleśnie sobie uświadamiasz, że nic już pełni nie zależy od ciebie.

Od tej chwili twoje wstanie na siku, ubranie się, pójście nieco dalej, albo w ekstremalnych przypadkach w ogóle wstanie i pójście, zależy od pielęgniarzy karetki pogotowia, lekarzy na izbie przyjęć i specjalistów na oddziałach, pielęgniarki i pomoce sprzątające. 
Czasem też lub potem od partnera. Ale jeśli nie jest on dyplomowanym pielęgniarzem lub pielęgniarką, trudno raczej od drugiego zdrowego człowieka oczekiwać, że cię w tym stanie zrozumie.
Może go cała sytuacja przerosnąć, może faktycznie nigdy tak nie czuł i jest przerażony, co będzie dalej i czy już zawsze będzie cię miał pod opieką.
Może też być zwykłym chujem (męskim lub żeńskim) i być tak zajęty sobą, że zrobi tylko to, co konieczne albo to, co wypada i pójdzie dalej ciesząc się własnym życiem.
Albo zadba o odbiór ze szpitala, nakarmienie cię i ubranie, ale tyle go to będzie kosztowało, że emocjonalnie ze swoim stanem będziesz sobie radzić sam, bo nikt go na to nie przygotował, więc tak bywa najczęściej.
Przypadki niezwykłych ludzi, umiejących i chcących zapewnić ci opiekę w takich stanach dają się policzyć raczej na palcach jednej ręki. Lepiej nie liczyć na to i nie uważać, że to jest oczywiste. A jeśli się już zdarzają, człowiek chory przeważnie jest tak zraniony, obolały, wystraszony i przerażony, że nie potrafi tego docenić. Wersji jest mnóstwo.
Ale z mojego doświadczenia wynika, że w najczarniejszej godzinie i tak zawsze będziesz sam ze swoimi myślami i emocjami.
Kiedy życie nie pieści, często się go odechciewa.Silne środki przeciwbólowe wprawdzie uśmierzają ból, ale prowadzą do upośledzenia działania mózgu, Mnie się na przykład od czasu, kiedy je przyjmuję, język się plącze przy prostych wypowiedziach i trudno mi zebrać myśli. Poza tym mogą wywołać różne objawy uboczne, w tym wysypkę. Mnie wysypało od paru dni na całej twarzy i szyi. Nawet porządna tapeta tego w całości nie pokrywa.

W takich chwilach nie bardzo idzie czytanie, bo człowiek jest rozkojarzony. Podczas 4 dni w szpitalu nie udało mi się przeczytać ani jednej strony z książki, którą miałam ze sobą. Dałam radę przeczytać jedynie kilkanaście artykułów w sieci.
Ciesz się, jeśli masz w takich chwilach do niej dostęp. Ja przeputałam na internet po raz pierwszy od zawarcia umowy cały miesięczny zapas 1GB, który mam na kraje UE, ale nie mogłam zostać z tym wszystkim sama i potrzebowałam kontaktu ze światem. Dokupiłam sobie potem dodatkowy pakiet, co okazało się dobrą decyzją, z uwagi na ważną wiadomość, którą otrzymałam następnego dnia.
Dzięki temu byłam też w stanie wykorzystać w ciągu tych paru dni (od wtorku do piątku) w sumie ok. 3 godziny na pracę i dokończyć zlecenie.
Na pocieszenie w szpitalu zdarzyło mi się fajne panoramiczne okno i dość sympatyczna sąsiadka w pokoju, co doceniłam dopiero drugiego dnia podczas rozmowy w trakcie posiłku, na którą sama ją namówiłam.

Kiedy jesteś blisko w większości bardzo chorych i bardzo starych ludzi, w dodatku sam osłabiony i zdany na innych, dopiero wtedy dociera do Ciebie, jakim byłeś dotychczas szczęściarzem/jaką szczęściarą!
Że samodzielne poruszanie się, posiadanie działających zmysłów, pozwalających na swobodny kontakt ze światem to już samo w sobie ogromne szczęście.
I jak mało doceniasz to, co masz.
Jak bardzo nieważne wydaje ci się to, że masz gdzie mieszkać, co jeść, gdzie spać, że może nie zawsze jest idealnie, ale nie jesteś sam. 
Widząc, jak łatwo to stracić i nagle zostać unieruchomionym na wiele godzin, może nawet dni, tygodni czy miesięcy (nie wiem, kiedy ustąpi nacisk dysku na rdzeń i kiedy w pełni z powrotem poczuję moją lewą stopę), dopiero wtedy doceniasz swobodę, którą ci dawało dotąd twoje ciało.

Ze szpitala wyszłam w miniony piątek.

Już nasz zwykły domowy wikt i wreszcie sałatki i warzywa uszczęśliwiły mnie. 

Poza tym środki przeciwbólowe wreszcie zaczynają działać i odczuwam coraz mniej bóle.
Nadal mam nie-swoją lewą stopę, kolano strzyka mi przy chodzeniu, łydka a raczej jej mięśnie ciągną, zaś stopa wydaje się być daleka, zimna, nieobecna, bo częściowo nie mam w niej czucia.
A kiedy już trochę chodzę, opierając na niej ciężar, czuję jakby nie bardzo wiedziała, czego od niej chcę. Poza tym ciągle mam skurcze mięśni, głównie w lewej łydce. Mimo, że łykam magnez po 3 razy dziennie.
Czeka mnie jeszcze sporo trudnych chwil w najbliższych dniach, ale chyba najgorsze są te, kiedy czuję tę niesłychaną bezradność i słabość, wynikającą z braku pełnej sprawności.
Czekam na wizytę u neurologa, mam nadzieję, że przyjmie mnie awaryjnie jutro. W czwartek pierwsza wizyta na fizjoterapii.
A potem nie mam wyboru, wyjeżdżam do Warszawy na kilka dni do pracy. Nie, nie mogę z tego zrezygnować, więc ta sprawa nie podlega dyskusji.
Samolotem, autobusem czy pociągiem z tymi przesiadkami kompletnie sobie tego nie wyobrażam., bo poruszam się niczym mucha w smole. Pozostaje mi przeżegnać się i znów wsiąść do auta. Mam nadzieję, że wykonane do tego czasu zabiegi fizjo trochę mnie postawią na nogi.

Jak sobie radzić przez ostatnie dni i jak dalej sobie radzę?
O tym myślałam przez ostatnie dni i postanowiłam tym właśnie podzielić się z Wami. Oto moje siedem sposobów:
1. Rozmowy z przyjaciółmi
Rozmawiaj z przyjaciółmi. Ja rozmawiam głównie z jedną przyjaciółką, ale także inne osoby dają mi wsparcie, którego potrzebuję. Staram się wygadać wszystkie, nawet te najgorsze rzeczy, żeby móc pójść dalej. Trzeba jednak pamiętać, że przyjaciele to nie worek na śmieci i ich siły też trzeba oszczędzać. Jeśli bardzo ci źle staraj się sam też krok po kroczku szukać wyjścia z sytuacji. Samo obarczanie trudnościami innych jeszcze nikomu nie pomogło.
2. Próby powrotu do samodzielności
Jak tylko coś możesz zrobić w domu czy wokół siebie, staraj się to robić. 
Staram się właśnie to robić, ale też odpoczywam od razu, kiedy moje ciało daje mi takie sygnały. Prysznic biorę na stołeczku pod prysznicem, bo nie mogę za długo stać. Podobnie wygląda mycie zębów. Staram się szukać metod na samodzielność nawet tam, gdzie póki co może mi ktoś pomóc. Bo za chwilę mogę jednak być sama przez kilka godzin i nie wszystko móc zrobić.
3. Proście, a będzie Wam dane.
Nie zawsze i nie wszędzie oraz nie każdy spełni twoją prośbę. Ale jakoś tak się składa, że kiedy nie prosisz, to tym mniejsza szansa na spełnienie twoich próśb. Nie licz na to, że ktoś się domyśli. Proś i spokojnie poczekaj na spełnienie prośby. Trenuj cierpliwość. Niejeden raz w życiu jeszcze się przyda. Uczę się prosić, co w moim przypadku jest cholernie trudne.
4. Ciesz się małymi rzeczami
Staraj się odnajdywać drobne radości w tym, co lubisz robić. Ja teraz chętnie oglądam filmy wyłącznie dla rozrywki, podobnie podchodzę do mediów. Sama przygotowuję sobie drobne zdrowe przekąski.

5. Uspokajaj emocje i nie zatrzymuj się na ciężkich myślach
Staraj się nie zatrzymywać przy sobie ciężkich myśli. Albo dziel się nimi z przyjaciółką, albo staraj się przeczekać, aż przeminą i szukaj innych tematów do przemyśleń. Ten czas nie jest najlepszy na rozwiązanie trudnych problemów, skoro nawet w lepszych momentach się to nie udało. Staraj się tak o tym myśleć i odłóż to na lepszy czas.
6. Nie podejmuj teraz życiowych decyzji. Przeczekaj.
Ten okres nie jest dobry do podejmowania życiowych decyzji, więc to odłóż na później. Teraz żyj z dnia na dzień, staraj się odzyskać pełnię sprawności. Chyba, że decyzja w bezpośredni sposób wpłynie na poprawę twojego stanu zdrowia, wtedy czasem trzeba ją podjąć, ale też warto pod tym względem posłuchać rad przyjaciół.
7. Planuj sobie dobre rzeczy
Staraj się myśleć o przyjemnych sprawach, planować coś radosnego i dobrego. To mnie akurat przychodzi teraz najtrudniej, ale pozwala skupić myśli na dobrych sprawach, na radosnych planach.

Siedem to dobra liczba, zatem na niej zakończę tę wyliczankę. Wy pewnie też macie swoje sposoby radzenia sobie w takich sytuacjach, podzielcie się nimi w komentarzach, może pomogą one innym, albo i mnie samej.