Być ze sobą

Od kiedy zaczęłam rozróżniać Reksia od Misia Uszatka niczym kania dżdżu pragnęłam kontaktów z innymi ludźmi. Chłonęłam je niczym gąbka, spijając bodajże każdą kroplę ludzkiego zainteresowania nawet z listków powierzchownego small talk. Z czasem udało mi się odnaleźć sposób bardziej nasycających moje kubki smakowe głębszych doznań emocjonalnych i odkryłam, czym jest przyjaźń. To było to, czego pragnęła moja dusza. Głębokie niby Rów Mariański, ale bogata we florę naładowanych kolorowym pyłem pozytywnych emocji i faunę myśli kontakty z bliskimi przyjaciółmi nadal są absolutnym numerem jeden i tortem Pavlova dla mojej wymagającej i wygłodniałej delikatesów wewnętrznej IW.
Delektuję się zwłaszcza bardzo bliskim kontaktem z dwójką-trójką nabliższych mi ludzi, pasowanych na zasadzie swobodnej rozmowy i wspólnoty poczucia humoru, ale też pod kątek wybitnej wrażliwości i wzajemnego zainteresowania swoimi losami na tę prawdziwą rodzinę. Z tą genetyczną oprócz najbliższej mi macierzy i owocu własnego łona od lat nie mam kontaktów, jako że uznałam iż szukanie tam bliskości to niczym szukanie Nemo w odmętach oceanu, z mniejszą jednakowoż skutecznością, bo Nemo chociaż pragnął być odnaleziony.
I to z tymi osobami, pasowanymi na moją prawdziwą duchową rodzinę, dzielę się moim samopoczuciem, światopoglądem i wymieniam się wszystkim, czym chcę i co dla mnie ważne. To, co jest między nami, – jakkolwiek prosto by brzmiało – jest prawdziwe. Nawet jeśli jakąś cząstkę zostawiam dla siebie. Rodzina z wyboru – wspierająca mnie przez większość mojego życia i na każdym jego etapie.
Jest jednak i świat zewnętrzny, moja praca, współpracownicy, kontrahenci. To zupełnie inna bajka i wymaga innych środków wyrazu. O nim tu nie pisuję, bo mam go na co dzień.
Trzecim moim światem jest ten socialmedialny, czyli blog, fanpejdż i Instagram. Tutaj też przekazuję cząstkę siebie, o ile ktoś chce patrzeć, czytać i pomyśleć nad tym czy owym wspólnie ze mną. Ostatnio jestem i tu dość blisko ze swoimi emocjami. Może nie wyciągniętymi jak ryba na brzeg i ledwo dyszącymi od nadmiaru wrażeń, światła, powietrza i braku kojącej życiodajnej wody, chroniącej delikatną podatną na zranienia łuskę i dającej tak potrzebne delikatne schronienie.
Coraz częściej jednak piszę o tym, co się dzieje w moim wewnętrznym świecie.
W każdym razie, kiedy wierny asystent sekty Zuckerberka pyta mnie: co u Ciebie, czasem mam chęć mu odpowiedzieć: czuję spokój.

IW

A skoro jestem w tak bliskim kontakcie sama ze sobą, a w efekcie moje najbliższe prywatne interakcje społeczne ograniczyłam do minimum, czyli do ludzi, z którymi mi najbardziej po drodze. I nie odczuwam obecnie potrzeby szerszych kontaktów z większą liczbą ludzi.
Może dlatego, że takie bycie ze sobą, tak naprawdę głęboko, trwanie w świadomości swoich potrzeb, emocji i drobnych radości czy smutków, jest dla mnie dość nowym uczuciem. W przeszłości często wydawało mi się, że żyję w zgodzie ze sobą i ogólnie rzecz biorąc tak było. Ale były też takie zagłębia duszy, do których się nie zapuszczałam. A kiedy stawiałam tam nagle jedną nogę, krok, dwa kroki – najczęściej się wycofywałam ze strachem, co będzie dalej.
Żyjąc w kolejnych relacjach często więcej czasu poświęcałam tym relacjom, bądź osobom, z którymi byłam, niż relacji z samą sobą. Nie zawsze z korzyścią dla siebie. Przez ubiegły rok wreszcie odetchnęłam poznając lepiej siebie.
Wiele się o sobie dowiedziałam, kiedy otworzyłam się na to, co mi mówi moje ciało, umysł, emocje, decyzje. Uświadomienie sobie swoich potrzeb, często przykrytych płachtą społecznych oczekiwań czy ramami wytyczonymi przez pracę, wychowanie, role życiowe czy aktualne priorytety i potrzeby życiowe bywa niełatwe. Myślę, że wielu z nas żyje większą część życia w nieświadomości, kim jest, czego potrzebuje, bez poddawania się testowaniu swoich możliwości. Dążąc za ideałami, za wzorami (często niedoścignionymi) zapominamy, gdzie i w jakim punkcie znajduje się nasze własne życie.
Świetnie jest dążyć do celu, znacznie lepiej, niż płynąć z prądem poddając się całkowicie biegowi wydarzeń. Bo jednak możemy trochę w tej rzece życia pomachać łapami, spróbować innych stylów pływania, trochę się zanurzyć i poobserwować, co się dzieje pod powierzchnią, pooglądać rafy koralowe, poczuć ten niesłychany spokój w trakcie obserwacji tego wewnętrznego koralowego kolorowego świata. A że czasem się też opijemy wody to nieuniknione. Bez tego nie wiedzielibyśmy, że pływamy.

IW

Tyle razy czytałam o tym, że chcąc cieszyć się relacją z innymi ludźmi najpierw trzeba wypielęgnować w sobie jak najlepszą relację z samym sobą.
Czyli najpierw świadomość, kim jesteś, do czego zmierzasz, jakie wartości wyznajesz, co ci odpowiada, a co kompletnie nie, z kim lubisz spędzać czas, a kogo wolisz ominąć jak najszerszym łukiem, czy są rzeczy w życiu, których jeszcze nigdy nie zrobiłaś, a których masz wielką ochotę doświadczyć.
Oraz: czego potrzebujesz do szczęścia. Twojego własnego prywatnego, a nie cioci Jadzi czy Pani Agatki spod trójki, ani nawet Mamy czy Taty, osobistego mężczyzny czy własnej kobiety.
Odpowiedz sobie na jedno pytanie: czy umiesz sobie wyobrazić, że właśnie teraz, w tej chwili, robisz właśnie to, co tak długo było wprawdzie w sferze marzeń, ale po co nie sięgasz, bo zawsze jest jakieś ale.
To normalne, że co dzień nie wystarczają małe rzeczy: ten dzień w pracy, który udaje się przepłynąć zgrabną żabką, na głowę nie wyleją się żadne pomyje, nie zanurkujesz w szambie, utrzymasz się na powierzchni, a przyjazne wiatry w żagle ze strony otoczenia (nie mylić z innymi wiatrami, bo te niekoniecznie) będą wręcz tryskać emocjonalną tęczą. Wiadomo – utopia, ale czasem się zdarza.
Dać trochę radości mogą też różne rzeczy: zakupy stulecia, kiedy decyduje się zamknąć oczy i wykupić wreszcie pół Decathlonu, rujnując się na stroje sportowe – bo a nuż widelec jednak w tym sezonie teraz właśnie poczujesz wenę do biegania czy zapisania się na tę pobliską siłownię czy kurs zumby. A nawet jeśli nie – to w razie spontanicznego napadu pod tytułem: od dziś biegam! – nie będzie odwrotu w postaci „no ale nie mam co na siebie założyć!”
Drobną radością może też być wyśmienity spacer w dobrym nastroju, po którym niczym koraliki będziesz nawlekać na niteczkę zatrzymane w kadrze koraliki szczęścia.

Foto

Jednych ucieszy zabawa z dzieckiem, innych wymizianie kota, a jeszcze innych wspaniała bliskość z Osobą, której długo nie widzieli i której nie chce się wypuszczać z ramion.

Parka

Kiedy czasem poczuję pustkę, to niekoniecznie dlatego, że jeśli nie mam marzeń, które mogę nazwać moim dążeniem, czymś dla czego żyję, pracuję, staram się codziennie. Ten stan mi się przytrafia i dopiero teraz wiem, że jest zupełnie naturalny. Kiedyś się go obawiałam, bo od razu miałam sobie za złe, że do niczego nie dążę, że przecież mogłabym jeszcze to, czy tamto, a może warto tak czy inaczej. Ale przecież czasem pobycie w tej pustce to nic takiego.
Ba, może się okazać zbawienne pobycie sam na sam ze sobą bez wielkich myśli, marzeń czy oczekiwań. Tak, żeby po prostu poczuć, że się żyje. Nie musi być żadnego wymiernego celu. Tylko życie. Takie jakie jest. A może oznaczać: na tę chwilę osiągnęłam wszystko, o czym marzyłam, czego pragnę. Jest DOBRZE.

Käfer

Człowiek to jednak taka małpa, która wprawdzie na co dzień skupia się na codziennych zadaniach, dzieląc sobie skrzętnie te czy tamte obowiązki na zakładki. Co lepsi z nas potrafią konsekwentnie realizować wszystko, co sobie założyli.
Każdy ma prawo do takich marzeń, jakie sam sobie zaprojektuje. Jeśli ktoś kiedyś cierpiał na niedostatek, to nic dziwnego, że dostatek jest jego największym marzeniem, celem i chwała mu za to, jeśli umie je sobie sam zaspokoić. Ale przeważnie spełnienie paru najważniejszych celów materialnych w pewnym momencie kończy ten maraton i kolejne przedmioty nie zaspokajają rosnącego głodu spełnienia.
Bowiem istnieje taka część w nas, czasem ukryta głęboko niczym najpiękniejsza perła w muszli na dnie morza, która ciągle wznosi wzrok do gwiazd, bo tylko tam może liczyć na spełnienie.
Nie zobaczysz jej i nie usłyszysz, jeśli nie pozwolisz sobie zejść do samego wnętrza duszy, nie odsłonisz najgłębszych katakumb, największych słabości, najsilniejszych pragnień i najbardziej wrażliwych emocji z całej bogatej skali, którą dysponuje człowiek – od tych najbardziej wzniosłych – do tych najgorszych, najpodlejszych, najniższych instynktów, których zalążki każdy nosi w sobie niczym jing i jang.

Oczywiście wszystkim nam się wydaje, że dążymy do spokoju, wszelkiej pomyślności czy zwykłego spełnienia w tym, co umiemy najlepiej i na czym nam najbardziej zależy – o ile oczywiście wiemy, co to jest. Czy wiemy – to już zwykle wychodzi w praniu, czasem nieświadomie jednak wolimy sobie jednak coś zepsuć, zanurzyć się w autodestrukcji, czy też trwać w ciemnej zapleśniałej jaskini, mimo że z wyjścia przyciąga nas do siebie bardzo silne i jasne światło słoneczne.
Widać na tym etapie tak jest łatwiej. Do czasu obudzenia się z letargu i uświadomienia sobie, że siedzimy w niezbyt atrakcyjnej jaskini upływa czasem wiele lat. Ale warto się jednak obudzić z tego Matrixu, mimo że świat dookoła po pobudce może wcale nie być taki, jak bajek o cudownych księżniczkach i bajkowych książętach z dzieciństwa czy o wszechobecnej magii. Za to świat realny jest znacznie bogatszy, wielowymiarowy i przede wszystkim czasem boleśnie ale jednak właśnie prawdziwy. I dobrze jest się przyjrzeć temu światu i sobie, aby prawdziwie żyć i czerpać pełnię przeżyć. Zwróćmy uwagę, że w słowie pełnia zawiera się cały wachlarz emocji i uczuć, a nie tylko te pozytywne. Prawda? To dlaczego oczekujemy, że jakaś siła wyższa przeprowadzi nas przez życie łagodnie niczym na latającym dywanie. Lub rozwiąże wszystkie nasze problemy w jednej chwili niczym dżin wyczarowany przez potarcie magicznej butelki.
Tak więc, jeśli czasem pytacie mnie, gdzie jestem, kiedy mnie nie ma. To u siebie – czy też w sobie. Tam, gdzie jest mi dobrze, bezpiecznie i gdzie mogę do woli nacieszyć się moim światem, dzieląc go z osobami przeze mnie wybranymi.

IW

Pielęgnuję też w sobie odzyskane po bardzo długim czasie burz – spokój i radość, czerpiąc z nich, żeby mi wystarczyło na te miejsca płaszczyka emocjonalnego, gdzie jeszcze łatam i szyję.