Grasz w gry?

Granie? To nie dla mnie!

Znam sporo ludzi, którzy od lat grają na konsoli, zresztą na różnych sprzętach, ale chodzi o gry komputerowe. Od strzelanek, przez simsy (budowanie rodziny i społeczności), aż po budowanie miast czy inne tego typu gry strategiczne na wzór Monopoly.

W domu rodzinnym zdarzało się nam grać w warcaby, czasem w proste gry karciane. Ale jakoś nikt nie był specem od bardziej skomplikowanych rozrywek. Nie wyniosłam więc z domu zbyt wielu doświadczeń z grami. Ale skoro żadne z rodziców ani rodziny tym się nie zajmowało, a wręcz większość uważała granie za stratę czasu (jak zresztą większość zabaw i luźnego spędzania czasu – niestety), tak więc i ja wyrosłam w tym przekonaniu.

Z domowych zabaw bawiłam się w układanie różnych budowli z klocków, jeszcze wtedy nie lego. Ale przy tym świetnie się bawiłam, tyle że sama.

W sporcie też wybrałam sobie konkurencję w sporcie indywidualnym (czyli strzelectwo sportowe).  Oczywiście zawsze też gdzieś tam liczy się wynik drużynowy, ale człowiek tylko sam jeden ma wpływ na to, jak strzeli konkurencję.

Antygracz

Wyrosłam na „antygracza„.  Czyli przez lata zwykle oświadczałam wszem i wobec, że jeśli nawet inni w coś grają, to ja nie, bo nie umiem i nie lubię.

Trzeba przy tym dodać, że w Niemczech gry planoszowe od lat są bardzo popularne, a w ostatnich latach coraz bardziej. W planszówki gra się w rodzinym gronie i na spotkaniach towarzyskich.

I właśnie to mi się ostatnio z zaskoczenia przydarzyło!

Tymczasem w gościach

Niedawno mój Miły i ja dostaliśmy spontaniczne zaproszenie do jego znajomych. Latem byliśmy na ich ślubie, ale od tego czasu ich nie widziałam, mieszkamy jednak kawałek od siebie, więc się ucieszyłam, że lepiej ich poznam.

Niemal od progu oprócz powitania przez szalonego nadaktywnego piesia naszym oczom ukazał się stół z rozłożonym pakietem gier.

Planszówki – pomyślałam ze zgrozą! Zaraz znów będę się nudzić i wymyślać kolejne tematy na bloga. Albo fotografować coś w ogrodzie, o co było dość trudno, bo o tej porze już ciemno.

Znajomi chyba wyłapali mój nastrój, bo nagle pan domu przyniósł z góry większą grę – w której plansza służyła do mocnej gry. Chodziło o to, żeby uderzeniami w krążki wstrzelić je w okienka na końcu planszy. Numery kolejnych bramek po kolei wynosiły 2, 3, 4 i 1 punkt.

Aż tu nagle – zaskoczenie! Spodobało mi się!

Grałam w tę grę po raz pierwszy… Najpierw popatrzyłam, jak grają w nią znajomi. I przestałam delikatnie przepychać te krążki, a zaczęłam je mocno uderzać, żeby  poruszyć wszystko, co się da, na planszy. Wciągnęłam się, patrzyłam jak uderzać, jak się toczy gra. Z wypiekami na twarzy przeszłam przez gręł… I przyznam, że się przyłożyłam :).

Każdy z graczy ma w niej trzy serie po trzy razy. Oszczędzę Wam szczegółów co do liczenia punktów, nazwy niestety też nie pamiętam. Dość że po pierwszych dwóch seriach prowadziłam albo byłam łeb w łeb z panem domu. Niestety ostatnią serię przerżnęłam i to by było na tyle.

W planszówki jednak bez wprawy raczej lepsza nie będę więc w ostatniej grze też nie wypadłam najlepiej.

Ale co najważniejsze, gra sprawiła mi niesamowitą frajdę i szczerze kibicowałam wszystkim po kolei, nawet jeśli mnie wyprzedzali.

Jak się okazało, nie wygrana, ale gra sama w sobie okazały się najlepszą zabawą :).

A co tam u Was? Jak zajęcia w długie zimowe wieczory? Też gracie w coś?

P.S. jak się dowiem, to dopiszę nazwę gry.