Komu poradę?

Kiedyś to były czasy, a dziś to nie ma czasów…

Od dawna nie trzymamy się już w naturalny sposób niepisanej zasady, żeby zawsze słuchać starszych czy autorytetów. Gdyby jednak wszyscy w przeszłości tylko się słuchali i nie myśleli samodzielnie, to ludzkość dotąd tkwiłaby w systemie niewolniczym bądź feudalnym, albo i gorzej.

Poza tym mądrość nie zawsze przychodzi z wiekiem, czasem wiek przychodzi sam.

Porady nie od parady

Wiecie, co jest najgorsze, kiedy dzieci dorastają? Żaden tam kompleks pustego gniazda, czy coś. Najgorzej jest, kiedy już nie masz nikogo, komu możesz doradzać! Ani odpowiadać na te wszystkie pytania (mamo, a dlaczego … ?).

Wyrasta potem taka latorośl i ledwo co przerośnie cię o głowę, a już najmądrzejsza i żadnych rad więcej nie potrzebuje. Jeśli jeszcze niedajbuk sama się nauczy gotować, to nawet w sprawie jak się robi zupę pomidorową nigdy nie zadzwoni (ja jeszcze dzwoniłam do taty, bo u nas to on był specjalistą od zup)! 

I co dalej z tą wiedzą!?

No i człowiek zostaje po latach douczania i studiowania tego rodzicielstwa już właściwie gotowy, żeby przekazywać teraz te wszystkie mądrości okraszone doświadczeniem, aż tu nagle: cisza! I nie ma nikogo, kto by słuchał, mało tego bronią się te latorośle przed radami jak czarownica przed ogniem!

Bo to teraz przecież wszystko w googlach można znaleźć. No można, a nawet więcej niż wszystko! Jak kiedyś na bazarze Różyckiego albo na Stadionie (kto pamięta, ten pamięta – z Warszawy).

A kiedy pojawiają się wnuki, dostaje człowiek instrukcję 5 stron A4, żeby niczego nie pomylił, bo do tej pory to wszystko było nie tak (słyszałam, odnosi się też do opieki nad zwierzostanem)!

Najpierw odrobić własne lekcje

Powstałej luki niczym się zapełnić nie da. Bo jednak fajnie by było, gdyby to własna latorośl nie dostawała w d…, to jest w głowę, kiedy wypróbowuje coś nowego i zbiera doświadczenia. Uchronić chciałby człowiek, banieczkę założyć, namiocik rozłożyć nad główką, żeby lawina nie rozwaliła tego pięknego, kochanego łebka! A tu żadnych szans. Swoje lekcje musi samo odebrać.

A nie dajbuk, kiedy się wyrwiesz radzić swoim dorosłym znajomym! Ta sama bajka albo i gorsza, bo to przecież dorośli ludzie, najczęściej w twoim wieku, to po co takim radzić? Chyba, że spytają. Inaczej lepiej się zawsze w język ugryźć. Już mi się nawet jedna wartościowa znajomość przez to rozpadła, bo się z uwagami rozpędziłam. No ale skoro nie dało się tego na powrót poskładać, to widać tak musiało być.

Bo do tanga trzeba dwojga

Dwoje z Halle, rzeźba

A co z radami pomiędzy partnerami? Czym się kończy radzenie partnerowi i partnerce, tudzież wyjaśnianie jej/jemu świata, szczególnie bez pytania, czy taka potrzeba w ogóle istnieje?

Często widuje się jednak pary, w których jedna strona koniecznie chce doradzać drugiej – hmmmm, byłam tam, znam to z obu stron i obie są niespecjalnie fajne.

Jaki z tego efekt? Najczęściej druga strona kilka razy popatrzy z wielkim zdziwieniem, w najlepszym razie pokiwa głową i zrobi po swojemu. Bywa, że słabsze jednostki się dostosują celem przeżycia spokojnego dnia, może wytrzymają dłużej … Ale najczęściej tylko do czasu, kiedy ta radząca strona jest w pobliżu. Kiedy tylko druga osoba znika z widoku, większość podejmuje swoje po swojemu.

I wcale się temu nie dziwię, w końcu większość z nas wchodzi w układy partnerskie, kiedy już jest dorosła, a czasem nawet bardzo dorosła. A nie widziałam jakoś szczęśliwej pary, w której jedna strona matkowała drugiej… A przynajmniej długofalowo takie układy się nie sprawdzają, albo są tak żałosne, że aż przykro patrzeć.

Nota bene dlatego tak ważne jest dobrać się w parze z dość spójnymi zasadami i podobnym podejściem do życia, inaczej to będzie orka na ugorze, kiedy jedno będzie próbowało przekonać drugie co do celowości swojej drogi. W najgorszym wypadku, kiedy nie opracują wspólnej drogi, albo się będą żreć całe życie, albo narzekać do innych, jaki to on (jaka ona!).

Ja go / ja ją zmienię…

Smok a może inna potwora

Nie wiem, dlaczego nadal tak wielu ludzi rusza w życie z przekonaniem, że może kogoś poznać, a potem go formować niczym plastelinę…. To największe pole do rozczarowań przecież.

Zmiana człowieka jest możliwa, ale tylko wtedy kiedy ten człowiek SAM CHCE ZMIANY, i tylko wtedy, kiedy on sam postanowi takową zmianę na własnej skórze / we własnej głowie uskutecznić. 

Przypadek rodziców to jednak przypadek szczególny. Bo to jedyna w życiu sytuacja, kiedy nawet trzeba prowadzić dziecko za rączkę, potem za rękę, a potem umiejętnie z lekkiego dystansu obserwować, na ile nam się udało przekazać dzieciom nasze mądrości i dobrze poprowadzić w drodze do dorosłości.

Poradnictwo stosowane, współcześnie coaching

Z braku obiektu do dostarczania rad ludzie panicznie zaczynają szukać ujścia dla tych wszystkich złotych rad!

Doskonale rozumiem powodzenie wszelkich stron internetowych z poradami dotyczącymi wszelkich dziedzin życia. Żeby się ten cały wyuczony potencjał nie zmarnował, warto go przecież gdzieś zapisać i przekazać dalej. Niektórym zresztą to świetnie wychodzi. I kiedy szukasz jakiegoś wiarygodnego źródła wiedzy, konto poradnikowe i hodowli pszczół, czy o programowaniu w Java może okazać się cudownym źródłem poszerzania wiedzy oraz złotym źródłem dochodu dla twórcy (zasłużenie!).

Nie muszę daleko szukać, bo i ja obserwuję sporo kont na Instagramie (wolę od fejsbuka), z których regularnie czerpię mnóstwo przydatnej mi wiedzy i wiadomości na interesujące mnie tematy. Są i kanały na You Tubie, na których też można znaleźć mnóstwo tutoriali często bezpłatnych, i ciekawych filmów na tematy edukacyjne.

A zauważyliście, że jakoś tak łatwiej się słucha i przyswaja porady osób obcych, które umieją je przedstawić w sposób miły, nieinwazyjny i z szacunkiem dla słuchacza czy widza?

Wiadomo, te osoby starannie przygotowują swoje materiały, poświęcają na to czas. Potem jeszcze poprawki, wycięcie tego, co się nie udało i już można publikować. W życiu jako osoba bliska mówimy na żywo, popełniamy błędy a czasem po prostu nie znamy odpowiedzi albo nie umiemy zareagować w danej sytuacji. 

Kącik porad, czyli gdzie z rodzicielskim potencjałem? 

Mimo wszystko wierzę, że można w jakiś sposób spożytkować tę całą wiedzę, którą zebraliśmy.

W kwestii porad miałam już kilka falstartów, kiedy wyskoczyłam z moimi radami nieproszona. Już tego nie robię, albo pytam przedtem, czy ktoś sobie życzy mojego zdania czy mojej rady.

Ale to przecież bez sensu, bo tak jak źródło raczej samoistnie nie wysycha, tak i my nie przestajemy uzupełniać swojej wiedzy w ulubionych tematach i z czasem możemy stać się ekspertami w swoich dziedzinach, mimo że bez dyplomu.

Pomyslałam sobie więc, że zanim się przełamię i stworzę kącik porad, spytam Was, czyli moich Czytelników o zdanie. Domyślam się, że tym, co znają mnie od lat, nie będzie trudno odpowiedzieć na poniższe pytania.

No a może jest tu ktoś, kto na ochotnika przyjmie kilka rad!?

Jestem przekonana, że mogę służyć wiedzą wręcz ekspercką w tematach takich jak:

• 1. Jak wyremontować każdą nieruchomość, w której chcę zamieszkać, bądź już mieszkam?
  2. Jak robić ciekawe zdjęcia architektury, przyrodnicze, portrety?
  3. Jak urządzać swoje życie od nowa, kiedy poprzednie z różnych, często niezależnych od nas przyczyn, się nie powiodło?
  4. Jak poszukiwać swojego miejsca na ziemi, żeby naprawdę żyć szczęśliwie?
  5. Jak nie dać sobie wmówić, że jesteś na coś: za stara, za brzydka, za ładna, za gruba, za chuda, zbyt chaotyczna, zbyt uporządkowana itd. na cośtam?
  6. Jak dostrzegać piękno w prostych rzeczach?
  7. Jak sprawiać ludziom radość za darmo?
  8. Jak w spotykanych ludziach dostrzegać własne wady? I jak sobie z tym radzić?

Mam jeszcze parę dziedzin, w których śmiało mogłabym przypisać sobie tytuł eksperta, ale może poprzestaniemy na powyższych i poczekam na odzew.

Jeśli ktoś ma jeszcze jakiś pomysł, o co chciałby czy mógłby mnie zapytać, to proszę bardzo, proszę piszcie w komentarzach pod tym postem. 

A może jest jeszcze coś, o co zawsze chcieliście mnie zapytać, tylko nigdy nie mieliście odwagi? Na każde pytanie chętnie odpowiem, póki co nie wyznaczam ograniczeń, bo wierzę, że mam udanych i zajefajnych czytelników.

Uściskuję 😀 

Wasza IW

IW