Moje miasto, moi przyjaciele

Park i zamek w Wilanowie

I to nie tylko dlatego, że miałam tu w tym czasie pracę, zlecenia. Ale i dlatego, że dzięki temu udało mi się poznać wielką siłę przyjaźni. Nie chcę być patetyczna, ale tak to właśnie odczułam.

Tak więc ja może jeszcze mogłam przyjeżdżać, ale już mój przyjazd w maju na leczenie z koteczką był w tych warunkach niezwykle utrudniony, aczkolwiek konieczny.

Mozart jest kocią jedynaczką, która żyła wprawdzie latami zgodnie z psem, ale nie jest póki co nastawiona na życie z innym kotem pod jednym dachem i bardzo się stresuje, kiedy do takiej sytuacji dochodzi. A ja nie chciałam jej sprawiać niepotrzebnego stresu, skoro z tym kotem nie będzie żyła dalej na co dzień.

I tak ma dość stresów z powodu choroby skórnej ogonka i częstej konieczności leczenia tego sterydem oraz wynikającego poniekąd z tego ograniczenia wolności, bo od dawna nie wychodzi na dwór, podczas gdy w Warszawie w moim starym domu przez lata była kotem wychodzącym.
W listopadzie w ubiegłym roku mój dom w Polsce został sprzedany, a ja pojechałam do Niemiec. Jak pisałam w poprzednim wpisie o moim życiu zawodowym w DE, miałam nadzieję, że moja sytuacja zawodowa w Niemczech ułoży się dość szybko i pozytywnie.
Wszystko to jednak okazało się trudniejsze, niż przypuszczałam. Dla równowagi zaczęły do mnie spływać zlecenia w Polsce, często w Warszawie.

I tak rozpoczęło się moje goszczenie, które na roboczo nazwałam waletowaniem po domach Przyjaciół. Już o tym wspominałam, pisząc o moim cygańskim życiu w Warszawie.
Cały dotychczasowy okres spędzany w Warszawie przez wiele tygodni pomieszkiwałam u Przyjaciół.
U Justyny, u Ani, u Eli. Miałam też otwarte zaproszenie żeby zatrzymać się u Iwony, ale w tym czasie akurat wyprowadziła się do chorowitej ostatnio Mamy, a mieszkanie z jej mężem pod jej nieobecność nie wchodziło dla mnie w grę (ale propozycja się liczy!).

Z Justyną znamy się od czasu, kiedy obie miałyśmy 17 lat. Poznałyśmy się w klubie sportowym i połączyła nas przyjaźń, której jestem pewna i która się nie skończy. W tarapatach zawsze mogę się zwrócić do niej, a ona do mnie. Nie wymaga to zbędnych wyjaśnień czy wstępów, nawet jeśli wcześniej bywa, że nie kontaktujemy się tygodniami.

Takie wspaniałe bułki pieką… mniam!

A kiedy się trochę lepiej poczułam, zaczęłam też korzystać z jej sprzętu sportowego.

Po czym Justyna musiała wyjechać, a ja chciałam zabrać do siebie koteczkę, ale nie mogłam jeszcze wrócić do BH.

Pobyt u Justyny był dla mnie bezstresowy, bo znamy się wieki i czuję się w jej rodzinie całkowicie akceptowana i nie mam żadnych oporów, żeby być sobą. A jednak musiałam też rozwiązać problem, co zrobić z Mozartem.

W czasie mojego pobytu leczniczego w maju , kiedy chciałam pobyć tydzień z kicią, poprosiłam o możliwość zatrzymania się Anię. 

Jednak na czas mieszkania u Justyny nie mogłam wziąć ze sobą Mozarta, bo jej mieszkanie jest częściowo połączone z biurem i nie mogłam obarczyć wszystkich jej domowników i pracowników koniecznością uważania na moją kotkę.
Brak możliwości wzięcia koteczki ze sobą na ten czas był dla mnie dość trudny, a zostawianie chorego kota gdzieś w jakimś hotelu dla zwierząt wydawał mi się nie do przyjęcia. Na szczęście udało się rozwiązać i ten problem.
Naprawdę nie miałam pomysłu, jak z tego wybrnąć, ale postanowiłam znów poprosić o pomoc przyjaciela. A jak pamiętacie w BH weterynarze nie chcieli leczyć Mozarta tym lekiem, który mu pomaga, tylko postanowili na niej eksperymentować. Wrrr, nadal się wściekam, kiedy o tym pomyślę.
Właśnie kiedy już zwątpiłam we wszystko, pojawił się pomysł, żeby zadzwonić do Konrada. I ten serdeczny kumpel na moje pytanie, czy zgodzi się, żeby Mozart spędziła u niego dwa tygodnie, bo musiałam ją przywieźć na leczenie, odpowiedział:

Od razu po dojechaniu na miejsce do Konrada, poszła jeść,

A tak czekała na mnie patrząc na drzwi … może wróci i mnie zabierze.

Jest koniec lipca 2017 i ponownie w związku z pracą jestem w Warszawie.
Z mojej opowieści, jak wygląda moje obecne życie zawodowe, wiecie już, dlaczego bywam tutaj tak często.

Tym razem nie mogłam się zatrzymać na dłużej u Justyny. Poprosiłam więc o pomoc Elę.
… i tu wpis robi się już stanowczo zbyt długi, zatem co było dalej zdradzę Wam w kolejnych zapiskach.

The next story coming soon…