Nauka i przygody komunikacyjne

O 1.07.2022 znalazłam się znów w szkole, a raczej na kursie, który potrwa przez najbliższe 24 miesiące.

O szczegółach czyli co i jak, wolę na razie nie pisać, resztki mojego pogańskiego umysłu nadal niestety wierzą w „zapeszanie”, więc pozwolę mu się chronić o uroków. 🙂

Napiszę tylko, że to, czego my uczymy się na naszym kursie w dwa lata, na studiach zajmuje trzy lata. Więc przydadzą mi się Wasze kciuki, bo materiału jest naprawdę ogrom, przydaje się jeszcze doczytywanie różnych źródeł po zajęciach, żeby mieć szerszy obraz no i trzeba nieźle wkuwać, żeby regularnie zaliczać kolokwia, ale i zdać na wysokim poziomie egzamin końcowy, bo tylko to ma sens. Jesteśmy wszyscy dorosłymi ludźmi i na tym nam zależy.

Kurs odbywa się w Bremie, więc codziennie dojeżdżam tam z Bremerhaven. Pierwsze dni wsiadałam w samochód, przejazd mam opanowany od zeszłej zimy, kiedy to miałam tematyczny miesięczny kurs wstępny. No ale i przejazd autem kosztuje zdecydowanie więcej i nie zrefundują mi na pewno kosztów parkowania.

Tak więc od ubiegłego piątku przesiadłam się na komunikację miejską i podmiejską. I tak oto moim codziennym środkiem transportu stały się pociągi, a czasem autobusy. Muszę przyznać, że dla mnie to ogromna zmiana, bo nie jeździłam komunikacją miejską od wielu lat. Ale i pod względem kosztów i pod względem wygody to naprawdę lepsza opcja. Na lato niemiecka kolej wprowadziła tzw. 9 € Ticket, na który jeździ się zarówno pociągami podmiejskimi, regionalnymi, jak i autobusami i tramwajami.

Ale pierwszego dnia kolega z kursu podał mi apkę, która pokazuje wszystkie środki komunikacji, tzw. öffi, skrót od „öffentliche Verkehrsmittel„, czyli środki komunikacji publicznej.

I tu zaczyna się przygoda. Bo to chyba dla wszystkich jasne, że pierwszego czy drugiego dnia w zamieszaniu wysiadłam nie na tej stacji, to trzeba, chociaż grunt, że w swoim mieście :). Jako że była to pierwsza stacja w moim mieście, trzeba było dalej pojechać autobusem (następny pociąg miałabym za ok. 45 minut). Na pierwszy autobus, tuż obok stacji, spóźniłam się minutę. Na szczęście znam tę dzielnicę, bo mieszkałam tam, jak tylko sprowadziłam się do Niemiec. Tak więc poszłam jakieś półtora kilometra dalej na inny przystanek. Za chwilę podjechał autobus, do którego wsiadłam i kupując bilet u kierowcy (wtedy akurat umknęło mi, że 9 € Ticket wystarczy i tutaj) chciałam się dopytać, czy dojadę do mojej dzielnicy. Pan nie był pewien, właściwie po jego odpowiedzi powinnam wysiąść. Ja jednak zaufałam mojej apce i tym samym dojechałam do domu. Tego dnia zwiedziłam całe moje miasto, autobus krążył naprawdę wszędzie, zabrakło tylko, żeby jeszcze zrobił objazdówkę na platformie widokowej Hotelu Sail City! Ale już po 24 przystankach, w tym ostatnim, który sama znalazłam jako bliższy od mojego mieszkania, dotarłam do domu.

Innego dnia w ostatni weekend, wracając dość późno z Bremy, gdzie wybrałam się na spacer, wsiadłam do pociągu, ale pojechałam o stację za daleko, na Bremerhaven Dw. Główny, na szczęście na przeciwnym peronie stał pociąg powrotny na moją stację i szybko wróciłam gdzie trzeba. Na tym póki co moje zabawne przygody z dojazdami się kończą, ale nie ma obaw, pewnie jeszcze się jakieś pojawią, bo dopiero pierwsze dwa tygodnie kursu za mna. 

Na pewno zastanawiasz się, czy Kolej Niemiecka, czyli Deutsche Bahn jest punktualna? Mniej więcej. Na zajęcia spóźniam się najwyżeh kilka minut. Do przejścia mam ok. 10 minut, więc jeśli pociąg dojedzie zgodnie z planem 8:03, jestem akurat na czas (8:15 zaczynam zajęcia). Jeśli spóźni się chociaż o 5 minut, to mimo że gnam, do „szkoły” docieram już po tym czasie. Ale luz, wszysy skądś dojeżdżają i na szczęście przy tym wykładowcy obowiązuje tzw. kwadrans studencki. Ale wszyscy zgodnie narzekają na kolej, więc czuję się jak w Polsce :). No i na przykład w piątek pociągu regionalne w ogóle nie jeździły, więc tym razem pojechałam do Bremy samochodem. Oczywiście była komunikacja zastępcza, ale w takie długie trasy nie lubię jeździć autobusami. Poza tym nie chcialam spóźnić się na Kolokwium. 

Ano właśnie. W piątek miałam pierwszy sprawdzian z materiału, czyli cały ostatni tydzień był dość stresujący, szczególnie czwartek przed. Udało się napisać chyba całkiem nieźle, co ważne, bo wszystkie wyniki są wpisywane na listę wyników i liczą się jako element całego wykształcenia.

Na pewno zastanawiasz się, właściwie po co mi ten kurs? Już śpieszę z odpowiedzią. Praca w ostatniej firmie zakończyła się jakiś czas temu i trzeba było podjąć ważne decyzje, co dalej. Mój zawód tłumacza niem-pol bardzo dobrze szedł w Warszawie, ale nie da się z tego dobrze żyć w tak małym mieście jak Bremerhaven. Przeprowadzka za pracą na wolnym rynku byłaby odważnym przedsięwzięciem bez gwarancji powodzenia i musiałabym wybrać: Hamburg, Berlin albo inne duże miasto, gdzie koszty mieszkania są nieporównywalnie wyższe, a i znalezienie mieszkania z kotem trudniejsze. Tak więc zostałam tu, gdzie jestem i jakoś się urządziłam i zaczęłam szukać rozwiązań. Kilka miesięcy czekania i załatwiania i jestem tutaj, uczę się, i co ważne jest duża szansa, że po tym kursie znajdę bez problemu pracę.

Może jeszcze kilka słów o grupie. Są w niej fajni ludzie, każdy trochę z innej parafii, wszyscy mają jeden cel: chcą się przeszkolić zawodowo dostać dobrą pracę. Mieliśmy już pracę w grupie, więc zgraliśmy się jeszcze lepiej. Mam już minigrupkę towarzyską, z którą wczoraj wybrałam się na Breminale: jedna dziewczyna i jeden chłopak. Świetnie się bawiliśmy, posłuchaliśmy kilku koncertów, potańczyliśmy, co było bardzo potrzebne po tych wszystkich emocjach, i w nocy wróciłam do domu. Wczoraj głównie odpoczywałam, trochę ogarnęłam dom, zakupy i pozwoliłam sobie na luz.

Poza tym dotarł plecak, który sobie kupiłam do przjazdów na zajęcia, w którym zmieści się mój segregator z notatkami, i w razie potrzeby też mój laptop.

Plecak kursantki IW

Powiem tak: jeszcze nigdy tak się nie cieszyłam z tego, że się uczę nowych rzeczy i jeszcze nigdy nie byłam tak niepewna, czy mi się uda. Niby zawsze dawałam radę, pomagałam wszystkim w tej dziedzinie, ale nie jest ona dla mnie łatwa. Okazuje się też, że mamy bardzo szerokie podejście do tematu. Nie będziemy tzw. Fachidioten, jak to nazwał nasz wykładowca, zaczynając wykłady od Zarządzania Projetkami. 

No więc, jeśli mnie lubisz Czytelniku, to trzymaj za mnie mocno kciuki i życz mi szczęścia, a przede wszystkim wytrwałości i siły. Chociaż jak na razie mi ich nie brakuje, podobnie jak zapału.