Niemoc twórcza i nadmiar decyzji

Nadszedł ten moment, którego się nie spodziewałam.
Przestało mi się chcieć.
Remontować, odnawiać, wyszukiwać nową podłogę, kafelki, urządzenia sanitarne i sprzęt AGD.
To co kiedyś stanowiło w dużej mierze o moich radościach i sprawiało, że chętnie wymyślałam co i rusz to inne fajne rzeczy do domu, przestało mnie cieszyć.
Po marketach snuję się wolnym krokiem, niewiele mi się podoba, albo w ogóle nie mam wizji, co, gdzie, z czym i dlaczego.

Naprawdę chciałam znaleźć się w urządzonym już mieszkaniu, które mi się spodoba i nie musieć już niczego szukać i wybierać. Ale życie ponownie pokazało mi, że nie mam wyjścia, że muszę. Bo w tych mieszkaniach, które oglądałam i tak stan zastany mnie nie interesował. Odnawianie też oznaczałoby koszty. Z kolei tam, gdzie było zaledwie ładnie, ludzie liczyli sobie za to bardzo dużo. A ceny mieszkań urządzonych z widocznym talentem odbierały mi dech!

No więc teraz siedzę w warunkach biwakowych kolejny tydzień. I dalej się zastanawiam, a raczej zajmuję wszystkim innym, żeby się za bardzo nie zastanawiać, bo mi się nie bardzo chce.

Czyli dopadł mnie kryzys twórczy na całego. Patrzę na tę łazienkę i chcę taką wannę. 
Ale jak pomyślę, że w tym wypadku muszę:
– przesunąć grzejnik bardziej na lewo, bo po prawej będzie musiała wylądować umywalka
– przesunąć umywalkę, bo za wanną się nie zmieści
– przesunąć gniazdo el., żeby nie znajdowało się bezpośrednio nad wanną
– przesunąć otwór drzwiowy do łazienki, przy czym nie mam za bardzo manewru do tych przesunięć (może o jakieś 15 cm)…
to mi się wszystkiego odechciewa i zaczynam myśleć, że ten mój prysznic to wcale taki zły nie jest.

I kiedy tak na to wszystko patrzę, to wydaje mi się, że może jednak obecne rozwiązanie z kabiną prysznicową wcale nie jest takie złe i wystarczy.
Wybór materiałów jest teraz wielki, ale też panują pewne mody. I na przykład w niektórych sklepach kompletnie nie podobają mi się płytki, a to panele.

Tak naprawdę to mi się teraz właściwie nic lub prawie nic nie podoba. Jakby brakowało mi iskry, żeby to wymyślić i trwać.
A do tej pory wszystko przychodziło mi tak łatwo i szybko!

W sumie to się nawet cieszę, że majster ma opóźnienie, które pewnie potrwa jakieś 2-3 miesięcy, bo ja tym razem zamiast jasno nakreślonego planu robót nie umiałabym mu teraz przedstawić zupełnie NIC!

Więc chodzę i póki co robię zdjęcia w marketach i staram się coś z tego mentalnie wymyślić. Ale bez większego entuzjazmu.

Czyli łatwo nie jest.

Bo walczę głównie z barierami w moim umyśle. 
Nie znam tego stanu, bo nigdy wcześniej niczego takiego nie przeżyłam. Od szkoły podstawowej podejmowanie decyzji to była dla mnie kaszka z mleczkiem.
A teraz nagle siadam, czy staję przed tyloma decyzjami, które jednak będę musiała podjąć i to dość szybko i nie umiem. 
Po prostu nie umiem ich podjąć.
Dziś stałam w sklepie z AGD.
Tyle tych pralek, lodówek, kuchenek, okapów i zmywarek to ja dawno nie widziałam. A teraz trzeba sobie jeszcze poczytać w sieci, co one właściwie mają. 
ZMYWARKI
Ta zmywarka ma na przykład potężną ścianę wody jak w fontannie wytryskującą do góry i myjącą podobno każdy zakamarek zastawy.

A ja chciałabym wreszcie mieć też taką, która mi da sygnał że skończyła program zmywania, teraz już takie są, że sygnalizują światełkiem.
Tej jedynej funkcji zabrakło mi w dwóch poprzednich. Potrzebuję też, żeby miała wysoką dolną półkę, żeby mieściły się duże talerze takie do pizzy i makaronu. I tackę na sztućce do mycia, bo dzięki temu nie traci się miejsca w zmywarce.
O taką chodzi:



LODÓWKI
Z kolei lodówka musi być pojemna, chcę mieć dużo miejsca, bo nie znoszę upychania na siłę warzyw w lodówce, a od długiego czasu bardzo dużo ich kupuję. I takiego pora muszę zmieścić w dolnej szufladzie. 

A zamrażarka niech będzie duża, to jeśli przygotuję dobrego jedzenia, będę sobie mogła zamrozić na dłużej.
I ma mieć dużo półek, w tym półkę na wino, bo mi się znudziło szukanie na nie miejsca po całej kuchni a oddzielnej spiżarni już teraz nie mam.

PRALKI
Co do pralki – wymaganie podstawowe jest takie, żeby była pojemna. 

Mam dość noszenia mojego wielkiego koca do pralni i płacenia po 90 zł albo i więcej za jego wypranie. Dlatego pewnie nawet przepłacę za taką gigantyczną na od 9 do 12 kg, ale za to nigdy mi nie zabraknie miejsca na pranie koców i pościeli. A znając życie będę prała też dla moich dziewczyn, bo ani mama, ani córka nie mają miejsca na taką dużą pralkę, więc w razie czego będą mogły przywieźć i wyprać u mnie. Odwdzięczę się za te ostatnie tygodnie, kiedy u mamy prałam wszystkie moje ciuchy.
Powoli dopiero połaziwszy trochę od kilku dni po sklepach powoli zaczęłam oglądać, co teraz jest na rynku, ile kosztuje i powoli kształtuje mi się pogląd, co też u siebie w tym warszawskim mieszkaniu chcę mieć.

I wiecie co? Odczuwam to tym razem jak ciężką harówkę: to całe szukanie, chodzenie kilometrami, sprawdzanie, oglądanie, wyszukiwanie, porównywanie, potem porównywanie, czy w internecie nie mają taniej itd.
No ale coś z tym trzeba zrobić. 

Aby nie urządzać sobie z sąsiadami z naprzeciwka big brothera (oni przynajmniej mają rolety w oknach), zastosowałam póki co rozwiązanie kartonowe. 
 
Dzięki temu i ja mam trochę prywatności i oni też nie muszą na mnie stale patrzeć.
Wczoraj kumpel pomógł mi przewieźć do mnie używaną komodę, jeszcze jedna czeka na mnie i niestety musi poczekać, bo to nie takie proste zorganizować tak przewóz, jak i zniesienie oraz wniesienie – wszystko po schodach z 3 na 1 piętro.
I to wszystko wydaje mi się teraz już nie takie łatwe.
Bo niestety ale z moimi plecami to ja kompletnie nie mam już zamiaru niczego nosić. Wystarczy mi szpitali, nie będę narażać pleców. To też w moim życiu nowa jakość. Uczę się, że nie jestem już wszechmocna. Kiedyś sama te meble nosiłam z Wiesławem. Teraz już tego nie robię. Nie ryzykuję.
To tyle o mojej niemocy twórczej. 
Skoro się z Wami nią podzieliłam, to może wreszcie ruszę z miejsca, bo bardzo mi już trzeba spokojnego miejsca tu w Warszawie do odpoczynku po długich i wyczerpujących podróżach oraz miejsca do wykonywania kolejnych zleceń.