Sobotni reset

Sobie ponarzekałam ostatnio. To teraz dla równowagi robię sobie dobrze, czyli spędzam dzień na robieniu sobie drobnych przyjemności.

Jedną z większych przyjemności jest mieć wypoczęty i zdrowy organizm.


Dlatego też pospałam sobie dziś do woli (nota bene, nadal jeszcze nie udało mi się wyregulować czasu chodzenia spać i wczesnego wstawania – ale coraz częściej mi się udaje – work in progress).
Potem wstałam, pogadałam z przyjaciółką i zjadłam dobre śniadanie.

Po śniadaniu przyszła do mnie taka mała czarno-biała przylepa i przylepiła mi się do kolan.

Pieszczochów i wtulania było jej trzeba.

I chyba jej zimno było…

Tu niby się uspokoiła, ale jeszcze oczka otwarte.

I znowu zaczęła się rozglądać.

Potem zaczęła domagać się drapania po łebku.

I pod brodą.

Ale po chwili miała dosyć.

Po pewnym czasie poczuła się dostatecznie wymiziana. I poszła złożyć swoje zmęczone wylatane zwłoki na swoim ulubionym fotelu.

I tam sobie teraz śpi, tym chętniej i lepiej,  że włączyłam nam nawilżacz powietrza.

Niedługo wybieram się na relaksacyjne zakupy.
Mikael wczoraj pojechał do Hamburga na targi hi-fi. Tak więc mam wolną chatę i nie ukrywam korzystam z tego, że nikt nic ode mnie nie chce.
Niestety próbuje się do mnie od paru dni przyplątać jakieś przeziębienie, więc już wzięłam leki, pierwsza dawka stłumiła mi na dłużej bolącą głowę.
Ale może mnie też boleć z uwagi na bardzo skomplikowane i ważne sprawy, które się rozgrywały w ubiegłym tygodniu. Co ważniejsze, w nadchodzącym tygodniu też będzie dużo skomplikowanych i ważnych spraw. I nie mogę sobie pozwolić teraz na chorowanie. Korzystam więc z dzisiejszego dnia, ile mogę, żeby się choć trochę zresetować.
Poza tym chcę jakoś dojść dziś do siebie, bo jutro wieczorem jedziemy na koncert.

A potem za kilka dni, czyli w przyszły weekend znów wyjeżdżam do PL. Zlecenie i mam nadzieję końcówka remontu mieszkania. Wprawdzie jeszcze bez kuchni, ale jechałam tyle czasu na tymczasie, że jeszcze z miesiąc czy dwa nie robi różnicy. Szczególnie, że nie mieszkam tam na co dzień, tylko jestem tutaj.
Przyznać muszę jednak, że los ostatnio próbuje nam znów narozrabiać i nie pozostawia nas w spokoju.
W styczniu mama się rozchorowała na długie i skomplikowane zapalenie oskrzeli. Na szczęście już doszła do siebie.
W połowie miesiąca miałam tę kolizję, nota bene nadal nie załatwione są sprawy wyjaśnienia, kto był winny. Muszę chyba jednak zadzwonić do ubezpieczyciela, ale trudno mi powiedzieć, czy nie lepiej poczekać na pismo od niemieckiej policji.
Żeby nie było nudno, wczoraj po południu los postanowił sobie pograć z moją Córką. Zadzwoniła do niej sąsiadka, że woda się leje i zalewa jej (czyli sąsiadki) mieszkanie.
Jak się okazało, pękł jeden zawór w piecyku gazowym w mieszkaniu córki. 
Piecyk został taki, jaki był czyli stary. Nic dziwnego, skoro w niedługim czasie będzie wymieniany. W bloku planowane jest założenie centralnego ogrzewania wody. Nie było więc sensu kupować podczas remontu nowego piecyka. A stara rzecz niestety ma prawo się psuć. W Wigilię zepsuła się (czyli wyczerpała) bateria. Nikt by w ogóle nie wiedział, że do zapłonu pieca potrzebna jest jakaś bateria, gdyby nie pewien życzliwy serwisant pieca, do którego w rozpaczy dodzwoniła się wtedy córka. Poradził, powiedział gdzie szukać, dokupiłam baterię i tuż przed wspólną Wigilią wróciła ciepła woda.
Tym razem pękł zawór i zalało jej nowo wyremontowane mieszkanie. Na całe szczęście zadzwoniła do niej sąsiadka i córcia przyjechała jak najszybciej do domu, żeby pozbierać wodę. Całe szczęście woda zatrzymała się na podłodze z płytek w kuchni, przedpokoju i łazience, i udało się ją w miarę szybko zebrać oraz nie poczyniła tam żadnych szkód. Nie zalała też jakoś poważnie parkietu. Są pewne zniszczenia, bo szafka w łazience, którą córka kupiła (używaną) i odnowiła osobiście pod umywalkę, namokła trochę.
Wymiana całego piecyka oznaczałaby koszt w okolicy tysiąca zeta, więc nikomu się to nie uśmiecha. Tym bardziej, że w niedługim czasie byłby przeznaczony na złom lub trzeba by go było niedrogo odsprzedać.

Dzwoniła właśnie córka i już za parę minut będzie u niej nasz znajomy hydraulik i będzie naprawiał czyli wymieniał ten zawór. Na szczęście, bo nie miała od wczoraj wody w całym mieszkaniu. Wczoraj został zamknięty zewnętrzny zawór odcinający całe mieszkanie.
Dobrze, że póki co otwarte są jakieś sklepy, bo będzie gdzie dokupić ewentualne brakujące części.

Jak więc widać problem goni problem.
Zastanawiałam się ostatnio, czego najpilniej potrzebuję i sobie życzę. I doszłam do tego, że póki co najbardziej życzę sobie spokoju, trochę więcej odpoczynku, trochę więcej czasu na spacery na świeżym powietrzu i trochę więcej czasu na czytanie książek.
Większość tych celów, które spisałam powyżej, powoli ale systematycznie wprowadzam w życie. A że nie wszystko idzie tak, jakbym sobie życzyła i nie od razu, to przecież wszyscy znamy. 
Na szczęście mnie stany zwątpienia nie trzymają długo. Jak tylko wszystko wraca do normy i z powrotem wszystko gra, a przynajmniej zaczyna iść lepiej, potrafię wstać, otrzepać się i iść dalej.
Zresztą nie znam nikogo, kto miałby spokojne życie bez jednego nieszczęścia. 
Przez cały czas mają szczęście chyba tylko nieszczęśnicy, którzy podpisali pakt z diabłem. A i oni – tylko do czasu.