Piesio słabnie

Najchętniej wybierana pozycja przez Piesia w ostatnich miesiącach

Co robić, w tamtym domu sypialnia była na piętrze. Dlatego odetchnęłam, kiedy wreszcie znaleźliśmy się tu i wreszcie mamy wszystko, co dla psa ważne, w parterze.
Niestety Schwarz to już stary pies. Ma 14 lat z górką. Dla psa średniej wielkości (waży ok. 20 kg) to poważny wiek, według tabeli, którą znalazłam w sieci mój piesek liczy sobie w przeliczeniu na ludzkie ok. 98 lat. Za rok będzie miał według ludzkiego przelicznika 103 lata. To dla psa już poważny wiek. 
Wiem, że ma nadal piękną lśniącą sierść, ładnie się prezentuje. Ale ja swoje wiem, widzę, dostrzegam.

Nadal porusza się na spacerach dość sprawnie, dopóki nie musi gdzieś skoczyć lub przeskoczyć na tylnych łapach.

Na starość zrobił się miły dla większości piesków, szczególnie suniek. Zaprzyjaźnia się chętnie z każdym mijanym psem, chyba że ten poczęstuje go na dzień dobry szczekaniem.
Wiem od dłuższego czasu, że prawie nie widzi, ma osłabiony słuch i mimo tego jakoś nieźle sobie radzi z orientacją. Chociaż przez pierwsze dni był trochę zdezorientowany w nowym domu, kiedy nocą musiał doczłapać się do pomieszczenia z tyłu domu, gdzie stoi jego miska z wodą.
Dostaje codziennie dwa razy zestaw leków na serce, na tarczycę. A przez ostatnie dni po podróży próbowałam mu pomóc niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi, żeby wspomóc jakoś rozjeżdżające mu się na naszych panelach łapki.
Niestety lek tym razem wywołał straszną biegunkę i musiałam go po 7 dniach odstawić, podając mu dodatkowo lek przeciwbiegunkowy.
Nie muszę mówić, jak potem wyglądały spacery i że tego, co się z niego wydobywało, nie dałabym rady zebrać żadnym sposobem. Tym bardziej muszę go brać na spacery na łąki, gdzie to się wszystko naturalnie rozkłada.

Niestety w tym całym zamieszaniu nie mam za dużo czasu na skupianie się teraz na nim czy większe pieszczoty, te ostatnie w dużej dawce dostaje na szczęście od Mikaela. Ja za to wychodzę a raczej wyjeżdżam z Piesiem na codzienne spacery, wnoszę do bagażnika i wystawiam z niego (dźwigam biedaka, bo jak sam wyskakuje, składają mu się tylne łapki), ale przyznam, że zaczyna to być ciężka praca i wczoraj mi trochę plecy siadły.
Ale jakbym mogła odmówić mu mojego wsparcia w tych ostatnich latach, może miesiącach.
Tym bardziej, że nadal odgrywa swoją rolę mojego wiernego stróża i opiekuna. Szczeka gdy tylko ktoś zadzwoni do domu, na spacerach wyszukuje co większe osobniki i próbuje do nich startować z głośnym szczekaniem na tych swoich załamujących się łapach… Choć to głupie, to i wzruszające strasznie dla mnie.
Kiedy robię cokolwiek w biurze, przy wszystkich czynnościach mam Piesia oczywiście cały czas przy sobie: mój wierny stróż i obserwator.