Stare straty i nowe wybory

Życie to nie je bajka. Wiedza ta jest raczej powszechnie znana.
To, że nadal udaje się nam jeszcze za dzieciaka wciskać te wszystkie bajeczki Disneya czy inne, w których piękny (a czasem i mądry!) królewicz ratuje z opresji biedną uciemiężoną księżniczkę, mimo wszystko jednak ryją młody mózg.
Ale ja dziś nie o tym. Dzisiaj chcę Wam opowiedzieć, co mi się ostatnio zdarzyło.
Bo u mnie proszę Państwa to nie taki tam jakiś pech czy coś. Tylko jak już przychodzą nieszczęścia, to stadami.
Czyli w krótkim odstępie czasu nadchodzi i sieje zgrozę pełen pechowy cykl.
Tym razem ofiarą padła: moja stara (ale do niedawna jeszcze na chodzie) kamera Sony, krótko po tym ostatni dech wydała moja ukochana lustrzanka (eksploatowana dość intensywnie od ponad 10 lat, ale wydawała się niezniszczalna). A na koniec ukradziono mi mój cudowny rower typu miejski góral KTM (czyli nadający się do jazdy po mieście, ale z grubymi oponami dobrymi też do jazdy po bezdrożach).
Jednym słowem paskudna kumulacja.
Kamerę i lustrzankę próbowałam naprawiać w serwisie, będąc ostatnio w Warszawie. Niestety koszt ich naprawy (każda sztuka po 600 zeta) przekroczył zdroworozsądkowe ramy. Bo lepiej już mi będzie te 1200 zeta zainwestować w nowy sprzęt.
Każdą rzecz z osobna można sobie kupić raz na parę lat, chociaż są to rzeczy drogie. Nie ma problemu, nawet nie na raty, umiem sobie odłożyć i potem kupić to, co potrzebuję. Ale kiedy nagle popsuje się nam tyle sprzętów na raz, robi się niefajnie, bo podobnie jak nieszczęścia, także wydatki nagle się kumulują. A przynajmniej, gdyby się chciało kupić wszystko na raz. Najpierw miałam taki ambitny plan, ale mi trochę przeszło, kiedy sprawdziłam ceny tych sprzętów, które mnie interesują. Przyjdzie więc dokonać wyborów.
Aparat to dla mnie rzecz wręcz niezbędna, czerpię z robienia zdjęć wiele radości, spełnienia, zdjęcia to główny element wypełniający moje twarde dyski, a nawet kilka albumów. Mam nawet w przygotowaniu wpis o tym, jak to u mnie jest z tymi zdjęciami…
No ale.
Mam siedzącą pracę. Choćbym nie wiem, w którą stronę się obróciła, nie zmienię tego i chyba nawet nie bardzo chcę. Jednocześnie czuję wielką potrzebę, żeby wybrać się codziennie, o ile tylko pogoda pozwala, na jakąś małą wycieczkę. Ostatnie dni dużo spacerowałam. A dużo to tak ok. 10 km dziennie. Na rowerze robiłam średnio między 12 a 18 km dziennie. I powiem szczerze, o ile przejechanie tego kilometrażu na rowerze nie sprawiało mi większego trudu, to już przejście ok. 8-10 km dziennie to spory wysiłek, zajmuje dużo czasu i wracam po tym jak koń po wyścigu. Nie mówiąc już o tym, że czasem muszę sobie po prostu przysiąść gdzieś po drodze, bo dopada mnie zmęczenie. Ma to pewien związek z tym, że ostatnie trzy tygodnie, zanim znów zaczęłam się ruszać, miałam trochę problemów zdrowotnych i przestałam zarówno jeździć, jak i chodzić na dłuższe dystanse. Ale fakt jest faktem, zaczyna mnie to męczyć.
I tak oto, częściowo na spontan, częściowo intuicyjnie dokonuję już w środku wyboru, że moim pierwszym zakupem z listy najważniejszych przyjemności będzie jednak rower.

O innych rzeczach napiszę innym razem, ale tym razem chcę się pożegnać z moim rowerem.
Ten rower marki KTM był dla mnie wielką radością. Nie jestem fachowcem, nie będę Wam opisywać, jaki to był dokładnie typ KTMa, chociaż mogłabym zerknąć na rachunek, pamiętam jedynie wygodną przerzutkę shimano, automatyczne światło, które zapalało się i gasło pod wpływem dostępnego światła. I to, że kiedy na niego wsiadałam, jechał mi prawie sam… To był mój pierwszy tak dobry rower.
A tu kilka ostatnich zdjęć z moim kochanym rowerem… Pożegnajmy go wspólnie.

I tak sobie myślę, że po opłakaniu i odżałowaniu powoli chyba powinnam zacząć myśleć o sprawieniu sobie nowego roweru, bo jazdy na nim nie zastąpią spacery.