Co mi się podoba w czasach pandemii

Czy zastanawiasz się, jak się zmienią czasy po pandemii, czy ona w ogóle bezpowrotnie minie. I czy wszystko kiedyś będzie po staremu, czyli jak w czasach przed covidem, a my zapomnimy o wszystkim, jakby to był jakiś sen. Ja już od jakiegoś czasu zadaję sobie to pytanie. Mało do tej pory pisałam o tej chorobie, bo i nie zajmowałam się nią prawie wcale. Tyle, co konieczne.

Korona, covid, pandemia i co z tego dla mnie wynika?

Wiadomo, że od miesięcy siłą rzeczy najbardziej popularny temat to wirus. A mnie przyznam szczerze już się ani patrzeć, ani czytać o tym nie chce, bo ile można o pandemii, covidzie, koronie, maseczkach, antymaseczkowcach (dlatego właśnie nie pisałam na ten temat), liczbach zakażonych i zmarłych w poszczególnych krajach. Niczego ta moja wiedza ani mój komentarz nie zmieni. Wychodzę z założenia, że są ludzie lepiej do tego wykształceni, jak lekarze czy specjaliści od statystyk. Tutaj jestem absolutnie tradycjonalistką: blogerzy i influenserzy do blogowania i influensowania! A lekarze do leczenia! No chyba, że ktoś z Was jest lekarzem, to wiadomo patrz punkt 1.

Ale nie da się nie zauważyć tego, co ze społeczeństwami zrobiła pandemia i nie da się tego przeskoczyć, ani obejść. Trzeba jakoś problem rozwiązać. Co ciekawe chyba powoli dorabiamy się szczepionek, a ja jakoś w ich skuteczność na tym wczesnym etapie do końca nie bardzo umiem zaufać. Istnieją też, bo mówi się o tym kanałami – różne lekarstwa, wspomagające leczenie covida. Czy są skuteczne na wszelkie postaci tej choroby – brak mi wiedzy, a żebym miała się grzebać w materiałach medycznych. I niestety w obecnym czasie, gdybym spróbowała się tym zajmować, nie wystarczyłoby mi już kompletnie czasu na życie. Dlatego jeszcze raz podkreślę – nie będę się zajmować medycznymi kwestiami stroną tego zagadnienia, przynajmniej póki co.

Różne sposoby przystosowywania się do nowej rzeczywistości.

Bo wiadomo i nie trzeba tego specjalnie wyjaśniać, bo każdego ta sytuacja jakoś dotknęła. Od miesięcy jest nam wszystkim trudno lub bardzo trudno. Bywa totalnie źle. Jestem pewna, że częściej niż się o tym mówi, każdy z nas zalicza zjazd, bo boi się o własne jutro. I to jest normalne – takie mamy czasy. Nie tylko my, ale i sąsiad zza ściany, ludzie w innych krajach i właściwie ludzie wszystkich zawodów i specjalności.

Jak sobie radzimy z pandemią?

Jedni pasjonują się totalnie tematem, wsłuchują w każdy nowy komunikat, wysłuchują bieżących komunikatów rządowych. – Ja słucham ich głównie wtedy, kiedy usłyszę, że weszły nowe zarządzenia, a ja na przykład mam wyjazd służbowy czy prywatny.

Na początku i mnie dopadł atak strachu, ale jak już minął, przystosowałam się po prostu do nowej sytuacji. Od dawna więc staram się przestrzegać zarządzonych norm czyli noszę maseczkę w sklepach i miejscach pracy. W Bremerhaven, gdzie mieszkam, na szczęście nie ma obowiązku noszenia maski na ulicy. Podobno taki wymóg jest w niektórych dzielnicach Berlina, jak mówi Anabell. Co do zasad higieny – myję ręce tak samo często, jak zawsze, teraz tylko bardziej skrupulatnie pilnuję, żeby umyć je zawsze od razu po przyjściu do domu. Kiedy muszę brać wózek w markecie, bo teraz z większości to konieczne, używam schowany i wożony w samochodzie środek dezynfekujący – bo kto wie, co miał w rękach mój poprzedni użytkownik wózka. I ten zwyczaj raczej zachowam na czasy po pandemii – bo w sumie po co mi czyjeś zarazki na rękach. Psikać się będę na mieście już chyba zawsze.

1. Maseczki

Według antymaseczkowców narzędzie do zamordyzmu i krępowania wypowiedzi i wolności społecznej. Gdyby tak faktycznie było, że maseczka byłaby takim ograniczeniem, to wszyscy lekarze już od dawna podczas operacji powinni zrzucać maseczki – przecież im to naprawdę potrzebne jest oddychanie pełną piersią i praca na dotlenionym mózgu. Być może zachowam maseczkę na ulicy, a przynajmniej w sklepach. Jednak choć trochę chroni ona moją twarzoczaszkę przed obcymi zarazkami.

2. Zasada ograniczonego zaufania.

Takie czasy jeszcze bardziej przywiązują ludzi do miejsca, do domu, do ludzi, których już znamy i którym ufamy. Do innych podchodzimy nieufnie, bo nikt nie wie, jak się oni zachowują, czy zachowują się odpowiedzialnie, przestrzegają zaleceń. Dmuchamy więc na zimne – i ja przynajmniej omijam jednak większość w sklepie i na ulicy. Żeby nie zostać obdmuchanym, nachuchanym, nakaszlanym i nakichanym. I tutaj cieszę się naprawdę często, że ci wszyscy zakatarzeni ludzie nie mogą już tak łatwo zrobić mi te wszystkie okropne rzeczy wymienione wyżej. No niestety ludzie są beznadziejni i nie mają wpojonych żadnych zasad higieny, a ochrona zdrowia to dla nich wyłącznie synonim ludzi w białych kitlach i szpitali. I to, że o swoje zdrowie w pierwszej kolejności muszą zadbać sami, to jakieś głupie gadanie.

3. Dystans!

Która jeszcze z zasad, którą wdrożono z uwagi na koronę, bardzo mi odpowiada i powinna zostać zachowana? Dystans! Jak ja się cieszę, że nie muszę (przeważnie) męczyć się aż tak z ludźmi w sklepach, którzy stają mi dosłownie na plecach, kaszlą, prychają i mają generalnie w głębokim poważaniu ogólne zasady jakiegoś wychowania, które samo z siebie nakazuje zachowanie kulturalnego odstępu co najmniej 1 metra od obcego człowieka.

4. Zdrowe ludzie odruchy, solidarność

Co jeszcze mi się podoba? To, że ludzie w tych trudnych czasach zaczęli się wzajemnie bardziej wspierać. Że polecają ulubione knajpy z jedzeniem na wynos, polskie marki w różnych dziedzinach, które sprawdzili i cenią. Że okazują sobie życzliwość przynosząc starszym, chorym czy osobom na kwarantannie jedzenie pod drzwi. Takiej życzliwości od dość dawna nie obserwowałam. Każdy żył po swojemu, dbał głównie o siebie, w najlepszym wypadku o kilka najbliższych osób.

Czy to wyszukiwanie dobrych aspektów to jakiś rodzaj mojej samoobrony przed beznadziejnym i niekompetentnym rządem, kolejnymi aktami przemocy wobec społeczeństwa, idiotami nie przestrzegającymi żadnych zdroworozsądkowych zasad (bo nie) i wszechobecnym poczuciem zagrożenia. Być może.

5. Homeoffice

W niektóre dni z radością udaję się na homeoffice, u mnie akurat nie ma na miejscu zespołu ludzi, pracuję sama, a zatem nie bardzo odczuwam różnicę. Pracując z domu nie mam nawet minimalnej styczności z osobami z sąsiedniego biura. Z drugiej strony – w moim biurze przebywam tylko ja. Jakiekolwiek zagrożenie wynika więc najwyżej z odwiedziny przybyszy w sąsiednim biurze.

A co do mnie: jako tłumacz przez niemal całe moje zawodowe życie pracuję samodzielnie, a ludzie mi przy mojej pracy raczej przeszkadzają, niż pomagają.

To może już wystarczy tych plusów, bo się Wam nie dam wypowiedzieć. Bo ja z propozycją: proponuję wam wspólny trening pozytywów. Czyli: poszukajcie w swoim otoczeniu i osobistym życiu plusów życia w pandemii. Może dopiszecie coś do mojej listy? Bo nie wierzę, że tylko ja dostrzegam plusy.