Blog

Co się stało?

14 lipca 2016

Kazik wyjechał do Anglii trochę popracować, zarobić i pospłacać długi, które nie on pozaciągał, ale był na tyle nierozsądny, że kiedyś za kogoś poręczył.

Nie ma już teraz nawet żalu, chociaż kiedyś ścigał, szukał, sprawdzał, wściekał się. Bywa trudno, kiedy nie zarabia i musi płacić czynsz, a do tego jeszcze te raty.

Ta która go na podpis na poręczeniu naciągnęła, kiedyś dała mu sporo u siebie zarobić, a teraz sama z rodziną tynk ze ścian obgryza, tak cienko przędzie. Wzięło się na siebie czyjś telewizor na pół ściany, którego dawno nie ma, to teraz trzeba tę żabę jakoś połknąć.

Raz na wozie, raz pod wozem. Teraz Kazik to już wie.

Od lat był samotnym rozwodnikiem. W tamtej chwili poczuł się komuś potrzebny, w sumie nie miał nikogo innego, komu by choć trochę na nim zależało. A ona wyciągnęła go nie raz, nie dwa z ciągu. Toteż miał wobec niej dług.

Latami popijał za dużo, wtedy to nawet miał sporo kumpli. Ale kiedy pewnego dnia postanowił odstawić wszystko i trzyma się tego już co najmniej od dwóch i pół roku, kumple od kieliszka gdzieś się oczywiście rozpłynęli. Przestał być ciekawym towarzystwem.

Kaśka pisała do niego przez cały pobyt w Anglii. Codziennie dowcipkowali sobie wymieniając SMSki. Może nie wykraczały one poza zwykłą kumpelską więź, może czasem były zbyt radosne. W każdym razie zapełniały jej nudę, a dla Kazika stanowiły najjaśniejszy punkt każdego dnia, kiedy padał na łóżko wyczerpany po całodziennej ciężkiej harówie.

I trzymały go przy życiu, kiedy myślał o rychłym powrocie, jak już tu trochę kasy zarobi. Wrócił przed tygodniem i pierwsze kroki chciał skierować do Kaśki. W końcu miał nadzieję, że te SMSy jakoś się rozwiną, że coś między nimi zaiskrzyło, a może wreszcie po latach będzie mógł wziąć w ramiona kobietę.

Zadzwonił, żeby wpaść do niej w niedzielę. Kaśka się ucieszyła, ale spytała też z miejsca, czy może jej od razu tę półkę w łazience przykręcić, o której rozmawiali przed jego wyjazdem kilka miesięcy temu. Kazik uspokoił ją, że to zrobi, ale chciałby najpierw wpaść, na spokojnie pogadać, a miejsce obejrzeć, zanim się zabierze za jakieś naprawy i żeby wiedzieć, jakie narzędzia ma przywieźć.

Długo myślał na wyjeździe, zanim kupił dla Kaśki jakieś tamtejsze smakołyki, nie znał jeszcze aż tak dobrze jej upodobań, a poznali się, kiedy robił jej remont mieszkania. Miał chęć ją lepiej poznać, podobała mu się, a SMSy wysyłane z taką częstotliwością pozwoliły mu sądzić, że i ona dopuszcza możliwość, żeby to było coś więcej. Kazik już swoje lata miał i bawić się w podchody w tym wieku ani nie umiał, ani za bardzo nie miał chęci. Niby na co dzień śmiały i dowcipny w obejściu, kiedy chodziło o te sprawy, o jego sprawy, większość uczuć i przemyśleń znikała gdzieś głęboko w czeluściach jego serca, nigdy nie wychodząc na światło dzienne.

Mieszkając przez lata sam, czasem z kumplem, któremu podnajmował jeden pokój, zaczął już powoli sądzić, że nie ma kobiecie nic do zaoferowania. Żona odeszła dawno temu, zabierając dzieci, do innego, który akurat był na miejscu, podczas gdy Kazik znów zarabiał dla rodziny kasę za granicą. Ale go nie było. A kiedy był, popijał już wtedy za dużo.

Odzwyczaił się od bycia z kimkolwiek na co dzień. Miał już swoje przyzwyczajenia, swoje starokawalerskie. Lubił wesołą muzykę, lubił wypić rano kawę, lubił popatrzeć na zieleń, zadbać o swój mały ogródek, który był głównym powodem, dla którego mieszkał w tym sypiącym się domu nawet bez porządnego ogrzewania. Jedno, czego nie udało mu się rzucić to papierosy. Tak sobie myślał, że jak będzie miał dla kogo, to rzuci. Dla samego siebie nie czuł potrzeby. Nie było warto.

W sobotę przed wizytą u Kaśki zadzwonił raz jeszcze, żeby potwierdzić godzinę. Miało to być ich pierwsze spotkanie po długich miesiącach niewidzenia się, po codziennych SMSach via Anglia-Polska, po narastającym czekaniu i niepewności z jego strony. Po stukaniu się wielokrotnie w ten stary łeb, że przecież taka kobieta pewnie go nie będzie chciała. I za chwilę po kolejnym SMSie z nadzieją, że może jednak. Skoro umie ją codziennie zabawić i doprowadzić do uśmiechu telefonicznie, to może będzie chciała to mieć na co dzień.

W myślach nie pozwalał sobie iść nigdzie dalej, niż do powiedzmy nieco bardziej bliskiej rozmowy. W końcu nie miał pojęcia, czy jej się podoba, czy w ogóle ma u tej kobiety szansę. Ona w każdym razie mu się od dawna podobała.

Zadzwonił, zapytał, czy godzina aktualna.

A Kaśka znowu się pyta o tę półkę w łazience. Kazikowi oczy się zamgliły, czego nigdy nikomu by nie pokazał. Zakończył rozmowę przez telefon dość szybko, potwierdzając swój niedzielny przyjazd.

Rano w niedzielę ubrał się w ciuchy kupione świeżo w Anglii, w końcu nie będzie do niej chodził jak parobek w roboczym ubraniu, na które się napatrzyła podczas remontu. Wiedział, że dobrze w tych ciuchach wygląda, bo mu ostatnia zleceniodawczyni mówiła, a ona na dobrych rzeczach się zna.

W przedpokoju westchnął głęboko, wziął swoją torbę z narzędziami i poszedł na przystanek. Dojechał szybko, w wolne dni latem ulice w mieście były prawie puste.

Kiedy wszedł do mieszkania Kaśki, nie skorzystał z zaproszenia, żeby się czegoś napił. Od razu poprosił, żeby mu pokazała, co ma zrobić. Poszedł do łazienki, w 10 minut przykręcił półkę, po czym spakował narzędzia, podziękował jeszcze raz za zaproszenie na kawę i szybko wyszedł.

Dopiero na dworze odetchnął głęboko.

Po wyjściu ścigały go w myślach ostatnie słowa, które od niej usłyszał, wychodząc: No ale co się stało?

Założył okulary przeciwsłoneczne, żeby nie patrzeć ludziom w oczy i wolnym krokiem poszedł na przystanek.

Do swojego wynajmowanego starego małego domku na skraju miasta znów jechał prawie godzinę, to w końcu duże miasto.

Kaśka zadzwoniła jeszcze po południu, zadając to samo pytanie. I pewnie nadal nie ma pojęcia.