Covid-19, czyli wybrane notatki z pamiętnika pandemiczki

Z Polski do domu wracałam już po zamknięciu granic. W drodze dowiadywałam się, czy mnie wypuszczą.
Okazało się, że na granicy wjazdowej do Polski odbywa się już nie tylko kontrola zdrowia, ale i kontrola dokumentów. Gdybym czegoś zapomniała i chciała się wrócić, musiałabym już wtedy przejść przymusową kwarantannę w domu.
***
Po powrocie do domu wysłuchałam przemówienia Kanclerz Niemiec, Angeli Merkel. Zapowiedziała wprowadzenie kwarantanny, ograniczeń w wychodzeniu z domu, tylko w sprawach koniecznych. O zachowywaniu odstępu. O rękawiczkach jednorazowych.
Oglądam w mediach spotkania na szczycie – większość spotkań na szczycie odbywa się w maskach.
Tylko w Polsce nie.
***
Wiadomości stąd i skądinąd prześlizgują się po krawędziach ekranów: telewizję oglądam rzadko, szczególnie wiadomości.
Bardzo dokładnie na początku przeczytałam zalecenia dotyczące bezpieczeństwa.
Dobrze, że mam rękawiczki jednorazowe, nie wiedziałam, że tak mi się przydadzą.
W Niemczech maseczki noszą niektórzy, ja jeszcze się nie zaopatrzyłam. Jakoś nie wierzę w ich skuteczność.
Za to na ręce uważam wszędzie i pilnuję też, żeby myć po każdym przyjściu. Nosiłam ze sobą nawet na początku płyn do dezynfekcji, z czasem zaczęłam go zapominać.
Najważniejsze to zachować dystans.
Kiedy wchodzę do sklepu, oczy dookoła głowy. Sprawdzam, czy przypadkiem ktoś na mnie nie wchodzi. Włażą, pchają się. Muszą szybciej. Niech lezą. Odwracam się wstrzymując oddech. Na pewno to niewiele daje, ale ja czuję się bezpieczniej. Tylko się nie zaciągać.
Strach i lęk są ze mną w czasie każdego wyjścia na zakupy, w Rossmanie trzeba brać teraz ze sobą w sklepie te ich duże wózki na kółkach, kiedy musiałam wziąć pierwszy raz, mało mnie nie wykręciło… I co, ja mam teraz wziąć ten wózek, którego nie wiadomo kto przede mną dotykał?
Sprzedawczyni uspokoiła mnie, że są zdezynfekowane.
Mimo to czułam się, jakby właśnie bez żadnej ochrony zanurzała ręce w lepkim, ciepłym gównie. Ludzkim, nie końskim, bo to by było nawet okej.
No więc zanurzyłam… Nie mając wyjścia. I poszłam. W sklepach bywam pod wieczór, żeby było jak najmniej ludzi. Kiedy ostatnio poszłam za dnia, na dworze przed Netto stała kolejka na jakieś sześć osób.
Na szczęście wszędzie poprzyklejali na podłogach i na chodnikach te taśmy w ostrzegawczych kolorach. To trochę powstrzymuje tych wszystkich idiotów, którzy jak zawsze chcą prędzej, szybciej i w związku z tym mają w dupie moje bezpieczeństwo. Przepuszczam wstrzymując oddech.
Ostatnio jeden taki, stojąc za mną, tak się kręcił, bo akurat teraz musiał sobie bardzo szczegółowo obejrzeć wszystkie rodzaje czekoladek. Dwa kroki przede mą, obok mnie, zaraz za mną…. Myślałam, że gościowi przykopię. Wreszcie odeszłam do tyłu. Jego żonę, też taką chętną do najechania mnie od tyłu wózkiem mimo poprzyklejanych pasów, przepuściłam z pełnym wózkiem. Mimo że miałam w ręku tylko dwie rzeczy.
A hak im w smak.
Ten dystans to już mi na zawsze chyba zostanie.
****
Na spacerach jest lepiej.
Z daleka widać każdego. Można się odsunąć na 3-4 metry, to taka moja osobista bezpieczna odległość, przy niej czuję, że chyba jakby nawet miał dolecieć ten wirus, to po drodze padnie z osłabienia. Poza tym tu te wiatry takie silne, wywieje go. Na pewno z daleka ode mnie. Wiem, brzmi to idiotycznie. Dlatego jak mogę to nawet więcej niż te cztery metry.
Najgorsi są ci, którzy nagle cichaczem biegiem lub na rowerze zbliżają się do Ciebie od tyłu. Większość w dupie ma cały ten dystans. Jedzie wprost na Ciebie, jak zawsze, jak dawniej.
Zbliżają się, gadając dwie laski. Uskakuję w stronę morza, na kamienie. Żeby dać sobie chociaż 1,5 metra.
***
Idę za babką. A raczej sunę powoli, bo właśnie spadłam z roweru, obijając sobie kolana. Bolało, ale za kilka minut łzy obeschły, wstałam, pojechałam jeszcze trochę, mimo dużego wiatru. To był błąd. Odstawiłam rower jeszcze na moment, żeby zrobić zdjęcie. Upadł i błotnik zablokował mi koło. Nie dało się na tym już wrócić do domu, jadąc na tym rowerze.
Musiałam go więc do tego domu zaprowadzić.
Więc lezę, pot mi leci po plecach, bo jednak zwykle jeżdżę a nie prowadzę prawie zablokowany rower. A ta baba przede mną się zatrzymuje, przygląda mi się, staje i gapi się. Chcę ją ominąć, bo stoi mi dokładnie na drodze. Więc ona sobie stoi tak wygodnie na prostym deptaku. A ja z rowerem podchodzę na dystansie te 4 metry od niej pod górkę, żeby ominąć. Klnę na nią w myślach, ale się nie odzywam, nie patrzę, nie zwracam uwagi. Mam wrażenie, że ona koniecznie chciałaby pogadać. Widziała jak upadłam. Nie odwracam głowy. Żadnych rozmówek. Każdy obcy człowiek to potencjalny wróg. Ona z tym niezachowywaniem dystansu na pewno. Widziałam (w końcu pcham rower i idę wolno), jak zatrzymała jedną babkę przede mną i gadały ze sobą. Co za nieodpowiedzialne baby! Niech tylko ode mnie trzyma się z daleka!
Omijam ją łukiem, pcham dalej. Po kilku kilometrach pchania wreszcie udaje mi się dobrnąć do domu.
Rower nadal zepsuty stoi w garażu.
Raz dodzwoniłam się do serwisu, sklep nie działa, ale serwis podobno tak.
Nie dałam rady jeszcze dostarczyć im roweru, bo przed świętami Wielkanocy mieli pełne ręce roboty. Tym bardziej, że muszę założyć na samochód bagażnik rowerowy, a to zawsze przychodzi mi dość ciężko. Mam nadzieję, że tym razem się uda.
Może wreszcie dziś.
Od upadku minęły dwa tygodnie, a ja nadal obiecuję sobie, że odwiozę rower do serwisu. Wczoraj znów nikogo pod telefonem.
***
Kiedy wychodzę na spacery, czy na ulice – pusto.
***
Tutejszy punkt widokowy. Ostatnio przechodziłam tamtędy wracając ze spaceru. Przy wyjeździe stał wóz policyjny, w oddali widać było istny zjazd młodzieńczej tutejszej śmietanki. Tak tu zawsze było, zawsze spotykali się tu młodzi dla zażycia portowych widoków zachodów słońca, a według mnie odbywał się tam festiwal pod hasłem szybcy i wściekli, każdy w wypolerowanym, wystylizowanym podrasowanym aucie…. Wypadało się tam po prostu pokazać. Jak widać i oni nie umieli dostosować się do zakazów. Policja przyszła, zapewne rozdała kilkadziesiąt pouczeń. A od następnego dnia stanął na wjeździe zakaz wjazdu.

Zakaz wjazdu

***
Sobota. Wochenmarkt, czyli tutejszy ryneczek.
Nie wierzę! No po prostu nie wierzę!

Bremerhahen Wochenmarkt

Wszędzie taki tłum, jakby im wszystkim odbiło! Co dadzą te taśmy, te linie narysowane na chodnikach, ci strażnicy (ze dwóch na cały wielki plac), jeżeli sami ludzie nie rozumieją sytuacji i nie zachowują żadnych reguł!
Przechadzają się całe stada. Ma się wrażenie, jakby to był czas sprzed pandemii. Lezą sobie powoli, oglądają to i tamto stoisko. Przy samych stoiskach porządek, zachowane przepisowe 2 metry odstępu. Ale co z tego, skoro chodnikiem obok, o pół metra suną ludzie, o pół metra ode mnie, o metr. Jakby nigdy nic. Zresztą nie sposób ich wyminąć, nie wchodząc sobie w drogę.

Bremerhahen Wochenmarkt

Zachodzę do dwóch stoisk, zapominam trzeciego. W pośpiechu kupuję, co muszę i uciekam stamtąd. Oddalając się czuję się znów, jakbym ukończyła maraton. Wreszcie można odetchnąć głęboko…
Nie czuję bawet ciężkości plecaka. Dochodzę do domu, zdejmuję rękawiczki, dokładnie myję ręce, rozbieram się. A potem dopiero w spokoju rozpakowuję plecak i wkładam rzeczy do lodówki.
Nadal na wdechu. Nadal z obawą, co też na tych rzeczach przyniosłam.
***
A potem włączam muzykę a się wyłączam.
Nie sposób przetrwać mając stale w uszach wiadomości o liczbie zachorowań i ilości zmarłych. Dlatego wyciszam wiadomości. Co trzeba już wiem.
Zachowuję dystans.
Konsumuję niebywałe ilości witamin i suplementów.
Mam ciągle nadzieję, że mnie ominie.
***
Zakaz wychodzenia jak na razie ma obowiązywać do 20.04.2020.
Stan infekcji koronawirusem na dziś, Niemcy:

Zachorowało (potwierdzonych przypadków zakażeń):
132.210
Wyzdrowiało:
58.112
Przypadków śmiertelnych:
3.495

***
Najlepiej mi nadal kiedy mogę wyjść i poodychać nadmorskim powietrzem. W Niemczech spacer w pojedynkę, lub rodzinnie jeszcze nadal jest możliwy, choć wskazane jest jednak siedzenie w domach. I przez większość czasu ulice są jednak wyludnione.
W weekend na deptaku miejskim nadal jednak masa ludzi…
Omijam ich, chodząc dołem, nad samym morzem.

Bremerhaven, widok z poziomu odpływu morza

Bremerhaven, widok z dołu

***Tekst opublikuje się automatycznie po 9 w środę 15-tego kwietnia 2020.