Gościna u Eli, Rafała i kotów

Kiedy człowiek nie ma innego wyjścia, robi się bardzo kreatywny w wymyślaniu rozwiązań. Tak było i w moim przypadku, kiedy już nie mając w Warszawie swojego domu, musiałam spędzać tu długie tygodnie. Opisałam Wam już poprzednio, jak to się stało, że tak często bywam w Polsce i dlaczego nie mogę podziać się ot tak po prostu u mamy.
Opowieść przerwałam w miejscu, kiedy zapytałam Elę, czy mogę się zatrzymać u niej.
Jak wynika z tytułu, i ona wraz ze swoją rodziną przygarnęła mnie pod swój dach, czyli do pokoju gościnnego, będącego w ciągu dnia roboczym gabinetem Rafała i pokojem telewizyjnym.

Ela mieszka w pięknym, przestronnym i słonecznym mieszkaniu z Rafałem i kotami.

Widoki na panoramę miasta zapierają dech w piersiach. Serce wprawdzie czasem nieco przystaje od odgłosów z ulicy. Ale to ścisłe centrum miasta. Tak musi być tuż nad linią tramwajową, szlakami autobusów i ruchliwą jezdnią.

Powyżej niektóre z pierwszych zdjęć, które zrobiłam u Eli w mieszkaniu, pomagając im podczas przeprowadzki przewozić rzeczy.

Do niedawna Ela i Rafał mieszkali jeszcze z trzema kotami. Niestety kilka dni temu po długiej chorobie zmarła jej wspaniała kotka, wieloletnia towarzyszka życia, autorka bloga i kochane stworzenie Mechatek. Mechatek była bardzo niezwykłym kotem, zawsze bardzo kontaktowa, przymilająca się i domagająca pieszczot i smakołyków. A jednocześnie bardzo malutka, ale taka, że nie dało się jej nie zauważyć. Poza tym nie każdy kot potrafi pisać bloga, a ona została Autorką bloga Mechatki. 

Teraz Ela i Rafał mieszkają już tylko z dwoma kotami, New i Leeloo.

Moja ulubienica New, kot mejnkun, jak pisała Mechatek, skradła całkowicie moje serce po tym, kiedy przyszła do mnie od razu po wprowadzeniu się do Eli. Kiedyś, pamiętam ją z tych czasów, New była bardzo płochliwym kotem, prawie niezauważalnym w domu, tak szybko się chowała i wychodziła tylko na chwilę obejrzeć z daleka, któż to przyszedł i czego chce. Większość obowiązków towarzyskich wypełniała wtedy Mechatek.

Ostatnio, podobno od czasu, kiedy New skończyła 7 lat, jej zachowanie się zmieniło. Teraz garnie się do ludzi, każe się miziać i głaskać. A może poczuła się odpowiedzialna za zabawianie gości, skoro Mechatka nie ma już w tej roli. Kto to wie.

W każdym razie ja tę zmianę w zachowaniu New, która od początku mnie fascynowała swoją wielkością i futrem, powitałam z wielkim zadowoleniem.

Na dowód New w różnych przymilnych sytuacjach.

Ponoć jeden z kocich afrodyzjaków to stopy. Zgadza się. Czułam się prawie jak na masażu tajskim, takim lekkim jak piórkiem.

New sypia często na drapaku, który stoi w pokoju gościnnym, w którym spałam i ja.

Koty lubią się układać na świeżo pościelonym łóżku.

Urocza, czarna, lśniąca Leeloo też domagała się pieszczot, przymilała i próbowała wymóc trochę uwagi dla siebie. Ten wspaniały kot został przygarnięty przez Elę z warszawskiej Koterii i dołączony do stada jesienią trzy lata temu.
Leeloo jest kotem mającym coś z historycznego Reytana. Jeśli już układa się na ziemi, to zawsze w takim miejscu, że nie ma sposobu jej ominąć. Nie schodzi z drogi, wprost przeciwnie, ustawia się w charakterze spowalniacza drogowego. Tak więc przechodząc gdziekolwiek trzeba przez nią przejść. Nie zdarzyło się, żeby poszła gdzieś w kąt. Jej miejsce jest zawsze w centrum wydarzeń. Jest bardzo towarzyska i miła. Lśni się cała, aż oczy bolą, tak błyszczącą ma sierść.

Na mnie, na moich ubraniach i torbach znajduje się zapach Mozarta. Może być też trochę zapachu kota mojej Córki Ferenca.
Koty Eli doskonale wyczuwały te zapachy. Wąchały i patrzyły mi w oczy, jakby zadając pytanie: 
– A k(o)to t(k)o(t)?
Tu w akcji Leeloo.

Oczkiem w głowie Eli, oprócz kotów, są jej rośliny, czyli kwiaty. Nie zdziwiłabym się, gdyby przy mojej kolejnej bytności u Eli za kilka miesięcy, a może rok, jej mieszkanie zaczęło przypominać zieloną dżunglę amazońską, a do kuchni być może przyjdzie przebijać się meczetą pomiędzy kłączami bluszczu, w międzyczasie tak mocnego jak liany. Nie miałabym nic przeciwko, żeby po tych lianach skakał jakiś przystojny ładnie umięśniony Tarzan, jakby co.
Niestety nie ma co liczyć na papugi i kolibry, koty raczej by wytrzebiły fruwające towarzystwo.
Już teraz Ela cieszy się pokazując z dumą spod bloku swoje kwiaty widoczne z dołu w oknach mieszkania. W każdym razie ona kocha rośliny, a rośliny odwzajemniają tę jej miłość ślepo i z pełną siłą.
U niej zakwitają nawet kupione w sklepie krzaczki bazylii!

Za mojej bytności Ela zapodała na parapet zioła. Nie te, co myślicie, te dodawane do posiłków. Tak, te legalne.

Proszę bardzo, przedstawiam od lewej:

lubczyk, tymianek, rozmaryn, bazylia, mięta, a na końcu ten taki wysoki kwiat to alokazja.

Pewnego dnia Ela zauważyła, że zakwitł jeden z jej kwiatów. Ten przedostatni wysoki, niestety przerasta mnie zapamiętanie nazwy tego kwiatu. A Ela jest z nimi wszystkimi po imieniu, chapeau bas!

Kwitnąca alokazja Eli

Ten kaktusowaty poniżej ma bardzo modne kolory, to właśnie kobiety noszą na włosach w tym sezonie. Miałam podobne kaktusy w moim ogrodzie w moim poprzednim domu.

Eszewieria

I jeszcze kilka zdjęć New, mojej faworyty. Jest tak dostojna, że nic tylko patrzeć i podziwiać jej grację i wdzięk.

Tu właśnie postanowiła skoczyć na półkę, co udało mi się złapać w obiektyw. Oto 2/3 kota podczas skoku.

Ulubiona półka na drapaku.

Mościmy się …

Układamy .. (trochę to dla mnie za małe, ale doceniam wysiłek, w końcu jestem kotem, to się zwinę).

No proszę i jeszcze mizianie w komplecie… zamruczała mrrrrrr

Jeszcze za lewym uchem, trochę z tyłu, oooo ……… tototototo!

Elu, Rafale i Dziewczyny, czyli New i Leeloo bardzo Wam dziękuję za przyjęcie mnie pod Wasz dach i za gościnę. 
Fajne też były te nasze długie rozmowy, na które wreszcie miałyśmy więcej czasu.
A już na pewno nie zapomnę Twojej opowieści o tym, jak postanowiłaś zrobić Dziadkom niespodziankę. 🙂