Jak nie robić nic?

Parę dni temu udało mi się po długim czasie porozmawiać chwilę z dawnym znajomym. Jacek jest couchem i dobrze sobie radzi nie tylko z couchowaniem innych, ale i z własnym życiem, co wcale nie jest takie jednoznaczne. Rozmowa zeszła na drogi osiągnięcia spokoju w życiu.

– Spróbuj czasem nie robić nic. – Rzucił mi Jacek lekko niczym piórko koliberka. To często bardzo porządkuje rzeczywistość. – dodał ze znawstwem.
– Ale niektórym trudno jest nie robić nic, bo pojawiają się wyrzuty sumienia, lęki, że czas ucieka albo jakieś okazje zwiewają tak szybko niczym ścigane przez lamparta na sawannie.
A że zapoznało się swego czasu ze stosowną literaturą, czyli poczytało się o zen, uważności, medytacji, poczyniło się też kilkakrotnie próby sesji medytacji, to się już wie, że nie jest tak łatwo z tym nicnierobieniem.
Ale czego się nie robi dla osiągnięcia spokoju. Świętego.
I najważniejszego w życiu przecież.
No więc obudziłam się rano i już wiedziałam, że to będzie ten dzień. W końcu majówka jak żaden inny czas nadaje się do odprężenia, leżenia do góry kokardą i kontemplowania ciszy, spokoju, relaksu, i nicnierobienia właśnie.
Czyli wstałam i pomyślałam, że dobrze byłoby nie robić nic. Ale przecież taka brudna nie mogę nic nie robić. No więc najpierw prysznic. Potem zaczęło mi bulgotać nieprzyjemnie w brzuchu. Trzeba było zrobić śniadanie. A że dbam o swoje wnętrze oraz o to, co do niego wkładam, trzeba było posiekać warzywka na patelnię, podsmażyć je, poczekać aż zmiękną, a potem zjeść. Naczynia brudne. A ja zmywarki jeszcze nie mam. No dobrze. To tylko szybko uruchomię ręczną zmywarkę a potem to już nic nie będę robić!
No ale jeszcze kawa. Kawę parzę teraz w imbryku. Imbryk wstawiłam, za pięć minut będzie kawa. Otworzyłam drzwi balkonowe, żeby sobie wygodnie usiąść na tarasie, nacieszyć uszy śpiewem ptaków, a oczy zielenią. Oj, jak przyjemnie będzie tutaj usiąść…

No może nie do końca. Bo na stole i na płytkach zauważyłam nagle grubą warstwę żółtego pyłku.

No przecież to mi się zaraz naniesie do salonu, do całego mieszkania na kapciach. A przecież odkurzacza jeszcze tu nie mam, a córce oddałam pożyczony dwa dni temu.
No więc złapałam za ściereczkę, przetarłam stół. A potem za wiaderko z mopem i przejechałam taras…

Oooo, od razu lepiej!
Kawa się doparzyła w międzyczasie, właściwie prawie wystygła. Podgrzałam więc wodę w czajniku, żeby dolać.
Taaaaak. Teraz to sobie tylko posiedzę, poczytam, wypiję kawę.

Ale zaraz. Czy to można tak czytać, kiedy ma się nic nie robić? Przecież książka generuje setki dodatkowych myśli, przemyśleń, refleksji. A ja się od tych pobocznych myśli właśnie miałam uwolnić!
Stwierdziłam jednak w upale, że ta kwestia mnie przerasta. I że pozostanę w swojej niewiedzy i jednak poczytam moją książkę.
– Dobrze, że łóżko mam pościelone… – pomyślałam niestety za chwilę. Ale tam tak chłodno w tej sypialni. A na dworze tak gorąco. Może by tak okna otworzyć i wpuścić tego powietrza gorącego. To się przyda.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Gorące powietrze wtargnęło do sypialni i całkowicie ją odświeżyło.
W tym samym czasie odsłoniło jednak też haniebnie brudne parapety zewnętrzne, też pełne tego żółtego pyłku. Szybko chwyciłam za ściereczkę i zaczęłam przecierać. Jeden parapet – o raju, jakie to brudne!
Drugi parapet – nie doczyszczę tego, a przecież to taki ładny parapet, wolę przecież wyglądać na taki umyty. No dobrze. Może być. 
Ale te okna, i ramy – pomyślał mój mózg zdradziecko.
– Dziś nie będzie mycia okien – odparłam atak odważnie. Naprawdę nie miałam chęci na mycie okien. – Wracam do książki – dodałam stanowczo.

Książka na szczęście okazała się bardzo ciekawa. Poczytałam chyba całe piętnaście minut.
Aż tu nagle przypomniałam sobie, że przecież ja mam tyle prania do zrobienia. Co było robić. Nie chcę wyjechać bez wyprania tego, co tu zostaje. Wstawiłam więc pranie, potem kolejne. Na szczęście pogoda sprzyjała, więc mogłam wywiesić wszystko na tarasie.

Po zrobieniu i wywieszeniu prania okazało się, że trzeba by teraz coś zjeść. Poszłam więc posiekać i pokroić trochę warzyw.

W międzyczasie, czyli między jednym praniem a drugim, oraz gotowaniem Mozart uznała, że trzeba przecież też wyjść trochę popatrzeć na świat. Nie mówiąc o tym, że trzeba było jej kilka razy dać jeść, wysprzątać kuwetę, zmienić wodę, dać trawkę do podgryzania itp. Bo to jest oczywiste dla wszelkiego kociego personelu.

Jak zwykle za moment zaczęła sobie odgryzać szelki, więc to by było na tyle wspólnego siedzenia na tarasie.

Żeby nie przegapić pięknej pogody, uznałam, że dam się kotu w takim razie wyspać (zgadliście, to ten mały wzgórek pod pościelą) …

a sama przejdę się do lasu na spacer. Bo przecież nie da się tak w kółko siedzieć i nie robić nic.

W lesie nie mogłam się nacieszyć zapachem, widokami, świergoleniem ptaków. Złapałam więc za komórkę na przemian z aparatem i a nuż uwieczniać.
A to drzewa w ogóle.

A to konwalie.

A to pnie ścięteych drzew.

Ten drugi pieniek wyglądał, jakby się z jakiejś bajki urwał.

A to kwiaty przeróżne.

Czy mlecze mogą być piękne? Jak najbardziej.
A co dopiero fiołki.

A niebo nade mną? Coś wspaniałego!

I jeszcze ten krzak bzu w środku lasu!

Przycupnęłam na chwilę na jednym z konwaliowych pól, porobiłam im zdjęcia ze zbliżenia…

Zmęczyłam się łażeniem i znalazłam sobie też fajny obalony pień brzozy na odpoczynek.

Powrót ze spaceru do domu sponsorowały te krzaki, niestety nie znam ich nazwy. Ale uwielbiam te małe kwiateczki.

Po powrocie zdjęłam pierwsze, już suche pranie i wywiesiłam drugie, które akurat się skończyło.
Zjadłam. Pozmywałam.
Tego dnia po pracy córka akurat mogła odebrać ode mnie mój stół, który był dobry tymczasowo, ale na dobre miał wylądować w jej piwnicy jako blat roboczy. Oraz oddać mi swoją toaletkę, która teraz służy mi jako tymczasowe biurko. Zniosłyśmy stół z pierwszego piętra, zawiozłyśmy do niej. U niej zniosłyśmy toaletkę z 2 piętra, a u mnie musiałam ją wnieść z koleżanką z powrotem na moje pierwsze.
Jako że tym razem w Niemczech czeka mnie bardzo dużo pracy, zawiozłam jeszcze koteczkę na razie na jakieś trzy tygodnie do Mamy. Z całym wyposażeniem, czyli kuwetą, drapakiem, jedzeniem itd. Do domu wracałam mocno zmęczona.
A późnym wieczorem przypomniałam sobie, że chyba tego dnia o czymś zapomniałam.
A tak, miałam nie robić nic.