Jednym słowem nuda

Muszę się Wam do czegoś przyznać.
Pewnie nie ma się czym specjalnie chwalić, ale napiszę mimo to, bo blog mi trawą i mchem zarasta, więc powiem Wam, czym ostatnio żyję.
Ot zupełnie przeciętna potrzeba mi się ostatnio ujawniła.
A przyszło mi to dziś do głowy po przeczytaniu listu od mojej przyjaciółki, która była uprzejma mi opisać kilka swoich ostatnich dni, czyli życie codzienne, rodzinne, wyjście do sklepu, na spacer, ewentualnie opowiadanie o rozmowie telefonicznej ze znajomą. Po czym podsumować to wszystko stwierdzeniem: jednym słowem nuda.

A teraz biegun przeciwny.
Znacie to? Te kolorowe fanpejdże znanych ludzi, nieustające sukcesy, podróże, cudowne sesje zdjęciowe, codziennie w nowych ślicznych ciuchach, a to śluby, chrzciny, komunie, wieczory panieńskie i kawalerskie, okrągłe urodziny z pompą i koniecznie za miliony monet, dzieci czy wnuki w markowych ciuszkach, no i w drogich wózkach…
Jak wyjazd, to od razu luksusowy. 
Jak urodziny, to wystrzałowe.
Jak samochód, to torpeda wyścigowa.
Jak szczoteczka, to elektryczna.
Jak chodzić w góry, to zdobywać stutysięczniki.
Jak słuchać muzyki, to chodzić na światowej klasy koncerty.
No dobrze, coraz więcej ludzi nie twierdzi, że jest bogami, a sylwetkę dostali w prezencie od genetycznych rodziców, przyznaje, że to, jak wyglądają,  gdzie wyjeżdżają i w co się ubierają, zawdzięczają wielkim wyrzeczeniom i olbrzymiej pracy, że kosztem osobistego życia i że tak naprawdę nie na każdym zdjęciu wyglądają tak idealnie.
I że tak naprawdę po domu nie paradują zawsze w idealnie dobranym kostiumie kąpielowym i pięknej opaleniźnie i że czasem noszą niedopasowane dresy i przydużego tiszerta…
Ale czy takie codzienne życie kogoś interesuje?
Niekoniecznie. Zresztą ja sama to robię. Czyli też z pięciu zdjęć sałatki czy własnej buźki wybieram to najładniejsze. 🙂
Ale to wszystko prowadzi do szybkiego konsumpcyjnego życia i ciągłego pędu bez zatrzymania. Trzeba się nażyć, nabiegać, nachapać, prezentować się zawsze w świetny wystylizowany sposób itepe. Nieważne, jakim kosztem. I co gorsza niektórzy w to wierzą.
Że aktorka A, B, czy C faktycznie spędza większość życia w klinikach urody, wkacje tylko na Karaibach lub w równie egzotycznych okolicznościach a weekendy tylko w spa, dzieci wychowuje jej niańka, a sprząta pani sprzątaczka, karierę układa agent, a talerze po obiedzie z cateringu same trafiają do zmywarki po czym odstawiają się do szafek. Pralka sama pierze, rozwiesza i prasuje, a potem chowa do szafy. Zakupy też się robią same, przyjeżdżają na umówioną godzinę i bezszelestnie układają w odpowiednich miejscach w lodówce.
Dzieci mają tylko funkcje: radosne, miłe, inteligentne, angielski, francuski, tenis, szkoła, spanie, on, off, bez wbudowanej funkcji: kupa, siku, wrzask, płacz, a dlaciego, pobaw się ze mną teraz (jest 3 w nocy), nienawidzem ciem itd.
A nawet rodzina jest tylko wspierająca, wystylizowani i prowadzący równie ciekawe życie rodzice, wyglądający najwyżej o 10 lat starzej od swoich pociech, zdrowi i bezproblemowi, podejmujący tylko mądre decyzje…
Ech, bo się zapędzę w tej utopii.
W każdym razie jest trend, żeby robić to wszystko i mieć co chwila jeszcze ciekawsze pomysły, nowe cele, i tak przez całe życie.
Nie ma nudy jednym słowem.
Właściwie oglądając to i czytając czasem mam wrażenie, że coś mi umyka, nie zwiedzę pewnie całej kuli ziemskiej, nie uratuję wielorybów czy innych rzadkich gatunków, nie uwolnię orki, ze swoich osiągnięć mogę wymienić to, że najwyżej zaprowadzę do weta, a potem nakarmię kotkę i to własną.
Nawet tak zwana niedbałość jest wystylizowana. Markowy koc i poduchy „niedbale” „rzucone” na kanapę. Gdzie każdy szczegół musi się zgadzać. Ta „niedbale” postawiona tacka z kawą i rogalikiem francuskim i to koniecznie na łóżku a obok wazonik konieczznie ze świeżym kwiatem (pamiętacie „Kawa na szmacie„).
Jak sałatka, to codziennie inna, o egzotycznym składzie, nie daj buk (tak ma być!), żeby się coś powtarzało, albo żeby się przyznać, że przez trzy dni pod rząd jadłaś na śniadanie i obiad kanapki, bo nie chciało ci się ugotować!
Czujecie to parcie? Jakby każdy musiał mieć życie pełne wyzwań, wydarzeń, przygód, wyjazdów, inspiracji i innych fajerwerków, czyli za każdym razem efekt „WOW!”

A jeśli nie wzbudzasz u innych efektu WOW, to znaczy, że żyjesz nudnym, przewidywalnym, szarym życiem.
Wstydź się! Nic tylko praca i dom. I tylko jeden powtarzalny sport, jakiś tam rower czy spacer.

No to ja Wam zdradzę mój mały sekret.

Ostatnio moją małą nudę zaliczam do stanów bardzo pożądanych.

Jak na ostatnie lata, wystarczy mi póki co przełomów, zmian, zawirowań przeprowadzek, remontów, wyjazdów i dalekich podróży, zaskakujących zwrotów akcji i szalonych przeżyć.

Ja chcę nareszcie mieć spokój. I trochę przewidywanych tygodni, dni i nocy.
Nie bronię się przed mniejszymi sukcesami czy to w pracy, czy w życiu prywatnym. Ale za tym wirem zmian już nie tęsknię, nie gonię, nie podążam w tym kierunku.
Cenię moją codzienną rutynę, doceniam urządzone całkiem niedawno biuro, w którym nareszcie działa internet i telefon (do którego musiałam jeszcze dokupić odpowiedni kabel) i gdzie mogę się napić mojej kawy i herbaty codziennej.

Gdzie jeżdżę z przyjemnością (jak już się przełamię i wyjdę w ten deszcz i wiatr z domu) i z chęcią odpalam rano na kompie radio @ChilliZet i siadam do pracy.
Nie mam w biurze w pracy jeszcze wieszaka na ubrania i porządnej szafki na ekspres do kawy i te kuchenne dodatki jak kubki, łyżeczki, filiżanki, kawa herbata, ale szukam czegoś odpowiedniego.

Oczywiście w pracy się dzieje, to co się dziać musi, i dobrze. Ale poza tym zaczyna panować miła i przewidywalna rutyna.
Rano wstać, prysznic, śniadanie, przejazd do biura. Tam robota przy komputerze, telefonie, a w przerwach kawa, herbata.
Potem powrót do domu, nakarmić, wytulić i ugłaskać kota, posprzątać trochę, zrobić sobie obiad, pozmywać, uprać.

Miałam już oddać ten drapak, bo Mozart NIGDY go nie wykorzystywała, czasem drapnęła od niechcenia. Aż tu nagle zastałam ją tak.

I przede wszystkim mieć gdzie wracać, kiedy na dworze mży, wieje i pada.
Poczytać książkę, położyć się na kanapie, albo zrobić sobie w kuchni coś do jedzenia.
Zwyczajnie, bez planowania wycieczki dookoła świata, przełomu w karierze czy wygranej kumulacji w lotto.
I powiem Wam, że bardzo mi odpowiada ta moja codzienna nuda.
Nadojeło mi zmian. Więc niech tak na razie sobie zostanie.
Ręka do góry, kto też tak ma?