Pierwsza grypa i pierwsze zwolnienie w Niemczech

Nie wiem, czy złapałam to jakieś żyjątko na mieście, czy mnie przewiało, czy ktoś nachuchał na klatce schodowej. Fakty są takie, że ścięło mnie mocno w ubiegłą niedzielę. Poprzedni tydzień był zresztą deszczowy i pochmurny, bardzo sprzyjał hodowli wszelkich najbardziej złośliwych bakterii i wirusów.

Na szczęście zanim się rozchorowałam, była cudna pogoda, którą wykorzystałam w sobotę na spacer.

Po okazaniu karty ubezpieczeniowej zostałam skierowana do poczekalni. Pacjentów wywołuje się po nazwisku, żadne tam RODO.

W poczekalni przeczekałam przez kolejne trzy godziny: wywietrzoną do temperatur arktycznych niewiele powyżej zera poczekalnię, pana dla którego od wejścia było za gorąco, więc z miejsca otworzył okno, „żeby się tu wywietrzyło, bo nie ma czym oddychać”, panią nadającą na komórce w jakieś gry z głośną irytującą melodyjką, wywołanie kilkunastu osób przede mną (oprócz tych z ulicy część zapisanych przez telefon), aż wreszcie dostałam się do miłej pani doktor pochodzenia indyjskiego.

Miła, profesjonalna, doświadczona Pani doktor wysłuchała mnie i moich płuc, zajrzała w gardło i uszy.
Po czym orzekła, że to infekcja grypowa, pewnie wirusowa. Przepisała mi pastylki na nawilżanie i odkażanie gardła (bez recepty) oraz na wszelki wypadek antybiotyk (na receptę, jak się okazało w aptece – w 100% refundowany), gdybym nie wyleczyła się metodami domowymi.

Dokupiłam też sobie witaminę C i poleciałam się położyć, bo nawet krótki spacer tego dnia spowodował, że byłam spocona jak mysz.

Do domu wracałam ciężko dysząc, świeże powietrze wdzierało się do wysuszonego gardła niczym halny, oj nie było dobrze.

W drodze z przychodni i apteki zadzwoniłam do księgowej, żeby się dowiedzieć, jak się rozlicza zwolnienia w Niemczech, bo to moje pierwsze, uspokoiłam się, że do 6 tygodni są w pełni płatne. A pracodawca otrzymuje z kasy chorych wyrównanie za liczbę dni roboczych, w których byłam chora.

I tak przez ostatni tydzień większość czasu polegiwałam na kanapie pod kocem. Miałam bardzo miłe towarzystwo.

Niestety w tym stanie kompletnie zapomniałam, że we wtorek najpóźniej do godz. 8 rano trzeba było przestawić samochód z miejsca, gdzie parkowałam.
Podobnie jak ja w sierpniu, tym razem ktoś inny zarezerwował w urzędzie miasta miejsce na ustawienie tam samochodu firmy przeprowadzkowej.
Niestety w poniedziałek po wizycie u lekarza moja pamięć była bliska pamięci jątki jednodniówki, w końcu nie wiedziałam czy dożyję jutra.
Punkt 8 rano we wtorek obudził mnie telefon. Zadzwonił policjant i poinformował, że moje auto stoi na tym zakazie. Dopiero w tym momencie zajarzyłam, że miałam wczoraj przestawić samochód!
Ubrałam się w tempie olimpijskim mając jeszcze nadzieję, że sprawa zostanie załatwiona polubownie i nikt mnie za to wykroczenie nie wpakuje do kicia.
Drugi policjant czekający pod klatką miał taką minę, jakby był służbie od plemnika, w dodatku 24 na ha.
Cóż miałam robić: udzieliłam wywiadu odnośnie miejsca zamieszkania i zatrudnienia, poinformowałam, że to wszystko dlatego, że jestem chora, wreszcie przestawiłam auto. Niestety ta przyjemność będzie mnie kosztowała. Czeka mnie mandat, który wystawi wydział ds. obywatelskich i porządkowych.
Tjaaa, kolejna czarna seria, tydzień wcześniej zostałam ustrzelona przez nowy radar na jednym z ruchliwych skrzyżowań w moim mieście, po tym jak przejechałam w tempie o jakieś 15 km/godz. za dużo.
Rzadko mi się to zdarza w Niemczech bo nie warto, więc jeżdżę zgodnie z przepisami, ale tego dnia byłam zamyślona. Zamiast planowanej na jesień pary nowych butów będą więc dwa mandaty.
Jedną paczkę pastylek później zrobiłam podsumowanie tygodnia: tydzień w domu,  dwa mandaty i więcej pracy, która została na kolejny tydzień. 
W tym czasie byłam w stanie głównie leżeć, wdychać i wydychać (i kuwetę oczyścić, i nakarmić kotka, i pobawić kotka, ale te czynności i tak bym wykonała z mojego śmiertelnego poczucia obowiązku).
Całą resztę skomplikowanych czynności zostawiłam sobie na później.
Nadal jeszcze nie jestem w pełnej formie, miewam chwile osłabienia i wizje nieziemskie zamiast snów. Nadal najchętniej oddałabym się poleżeniu kolejny tydzień. Ale nie da się.
Chociaż w gardle już nie odbywa się taniec juhasów z podskokami przy każdym oddechu, nadal nie mogłabym wystartować nawet w zawodach na 100m, nie mówiąc o żadnym dłuższym dystansie.
A od poniedziałku powrót do pracy.
Korzystam więc jeszcze z ostatnich dni tego weekendu, żeby wypocząć i dojść do siebie.
Uważajcie na siebie i bądźcie zdrowi! Chorowanie jest gupie!