Lista porzuconych wpisów, czyli wpis bez okazji

Lista porzuconych wpisów

Chyba już dawno tak nie miałam, jak w ostatnich miesiącach. Czyli bardzo często rozpoczynam nowy wpis, po czym nie kończę go od razu, tylko odkładam do poczekalni. Bo a to brak mu puenty, a to jest jakiś taki niedokończony, albo mam uczucie, że urwany w połowie, niczym dżdżownica przejechana w deszczu. Zamykam szkic, wstaję od komputera, parzę kawę lub herbatę. Zapominam o nim… A on tam marnieje, jeszcze bardziej traci aromat i blask. Aż wreszcie zostaje niczym popiół w popielniczce po papierosie wypalonym tydzień, dwa czy miesiąc temu. Bez zapachu, zwietrzały i smutny.

Lista porzuconych wpisów jest długa. Chwilami chcę być zdecydowana, niczym Beatrix Kiddo z Kill Bill, wpaść niczym złowieszcza wojowniczka na blog, zaznaczyć je wszystkie koniuszkiem mojego ostrego niczym sam szatan miecza, po czym jednym celnym ruchem mojego palca ostrego niczym miecz hattori hanzo wszystkie te szkice: PYK!!!

Potem jednak zmieniam się w tkliwego Kubusia Puchatka i zaczynam sobie czytać jeden szkic, potem drugi … aż mi się żal robi. I zawsze mam wrażenie, że tam jednak jest sporo cennego materiału – może nie na ten, ale na kolejny wpis.

Cmentarz starych szkiców

W ten sposób powstaje i rośnie cmentarz starych szkiców. Każdy na swój sposób już stracił dziewictwo i świeżość, niektóre nabrały patyny, a jeszcze inne zarosły pajęczyną lub pokryły się nawet kurzem zapomnienia. Póki co daleko mi do Kiddo, ale też nie jestem Puchatkiem. Pozostaje mi iść gdzieś pośrodku nich, niczym Jadźka, żona Gospodarza domu, czyli Anioła z Alternatywy 4. Daję szansę i tym starym szkicom, ale też nie przeszkadzam w tworzeniu nowych.

Podróż rozpoczynam często od tych ostatnich, dopiero co rozpoczętych, jak opakowanie od czekolady, niby świeże, ale jednak już napoczęte. Po pierwszych zdaniach orientuję się, kiedy to było, w jakim byłam stanie, jakie były emocje ze mną i we mnie. Emocje wracają, ale często są trudne. Ten zostaje na cmentarzu, tych zwłok dziś nie wykopujemy.

Sięgam po kolejny. Jest lepiej, cieszyłam się z projektu siatki dla kotka. Opisywałam jeden z etapów. Ale to już dawno zamknięty temat, siatka założona, wszyscy happy. Ten mogę zakopać jeszcze głębiej i przybić krzyżyk na płycie.

Średni ze mnie jednak archeolog czy patolog, wolę badać żywe tropy. Po kilku próbach wyłączam więc te cmentarzyska w cholerę i siadam do nowego pustego okna.

Dzień dobry nowy tekście! Nie wiedzieliśmy się jeszcze, zapraszam Cię, chodź, poszalej, możesz więcej, pani nie gryzie, pani tylko tak groźnie wygląda jak się wkurzy!

Wpisy okazjonalne

Lista szkiców na różne tematy też nieustannie rośnie. A to natchnie mnie dzień matki, dziecka, a to dzień ojca, a to inna okazja, od których w międzyczasie w kalendarzu aż się roi. Problem w tym, że ja nie przepadam za wpisami okolicznościowymi. A wręcz ich nie lubię.

Mam powiedzieć dlaczego? Trochę się obawiam Waszej reakcji, bo wielu z moich ulubionych blogerów pisze takie wpisy i robi to chętnie.

Przez jakiś czas ja też próbowałam się przemóc i napisać coś z okazji, może nawet w ubiegłych latach czasem mi się udawało. Ale i tak zawsze po trosze czułam się wtedy, jakbym pisała wypracowanie na zadany przez panią temat. I że najlepiej, jeśli to wypracowanie będzie zawierało określoną treść, założenia i przewidywalny wniosek. Najważniejsze, żeby był do przyjęcia przez większość.

Ale jak to robić, skoro jesteśmy indywidualistami i każdy ze swój własny świat przeżyć?

To, że Basię wzrusza wspomnienie ciepłych, radosnych wspólnych rodzinnych świąt, nie oznacza, że każdy ma tak samo. Bo Pawłowi na przykład na samą myśl o nich dłonie same się ściskają w pięści, a w sercu odnawia się raniący zimny sopel niechcianych wspomnień.

Na szczęście zaczyna się już i przy takich okazjach mówić głośno, że nie zawsze wszystko w domach rodzinnych i szkołach było niczym niezmąconym szczęśliwym dzieciństwem i pasmem radosnego nabywania wiedzy. Bardzo mi się podoba ta przemiana i większa szczerość i uczciwość oraz wychodzenie z tymi trudnymi przeżyciami w świat. I to, że wreszcie takich przeżyć przestają się wstydzić dzieciaki młodsze i starsze i że mówi się już głośno, że wszelkie nadużycia czy przemoc nie są winą dzieciaków, tylko oprawców lub totalnie nieprzygotowanych do swoich ról rodziców, wychowawców. Ale tego tematu dziś nie będę rozwijać, może przy innej okazji.

Uff, mam za sobą to wyznanie. I już mi lepiej. Nie będę się musiała na przyszłość spinać, komponować życzeń z okazji. Jak chcę powiedzieć Mamie czy Córce, że je kocham, nie potrzebuję zresztą do tego oficjalnego wpisu na blogu czy na fejsie. Mogę na żywo albo chociaż przez telefon. Mogę i wolę na żywo.

Internety a życie

W ogóle preferuję kontakty z żywymi ludźmi. Internety piszą swoje i żyją swoim, a życie jest życiem. Najczęściej nieinstagramowo zwyczajnym, pełnym koniecznej do utrzymania się pracy, prania gaci i skarpet, zmywania i gotowania posiłków. Kontaktów z najbliższymi, które czasem są dalekie od ideału, ale które zawsze i w każdym momencie można poprawić: bo oni tam nadal są. I to oni są najważniejsi. Ci żywi prawdziwi przyjaciele i rodzina (ta która trzyma twoją stronę!). Nie, nie uległam pokusie tysięcy instagramowych obserwatorów, aczkolwiek jest to przyjemne i miło się tym nacieszyć. Kiedyś jednak każdy z nas wyłącza komórkę. Ja ostatnio nawet o wiele częściej. Wyłączyłam sobie powiadomienia z Instagrama i Facebooka. Jeśli stwierdzam, że mam ochotę i trochę czasu, żeby go przebimbać, wchodzę tam właśnie wtedy. Czytam, odpowiadam, trochę lajkuję i zmykam!

Tak! Zmykam do mojego zwyczajnego życia: na rower, do prania, do gotowania, do zmywania. I wiecie co: cudownie jest mieć zdrowie, żeby to wszystko robić, bo nie każdy ma ten luksus! Cudownie jest czuć wiatr we włosach, jeżdżąc na rowerze. Wspaniale jest iść na prawdziwy spacer, wdychać świeże powietrze i jeść własnoręcznie upichconego łososia z ryżem i sałatką. Objąć przyjaciółkę, pogłaskać kota.

Cudownie jest żyć na żywo.

A w internecie dzielić się tym, co może innym coś dać lub ich wzbogacić, wzmocnić czy dać impuls do działania!

Do pomarudzenia i pojęczenia zdecydowanie jednak polecam terapeutę, każdy ale to naprawdę każdy ma swoje własne tajemnice, trudne sprawy i nieprzyjemne incydenty do przepracowania. Przyjaciele też są od wysłuchania, ale jeśli traktujemy ich wyłącznie niczym wiadro na pomyje, to i najcierpliwsi się po pewnym czasie wykruszą! Jeśli natomiast jako grupę wsparcia, i opowiadamy im też o naszych sukcesach, z których można się wspólnie ucieszyć, to wszystko w porządku. I takich realnych przyjaciół i dokończonych wpisów Wam dziś życzę!

Bez okazji!