Moja ulubiona trasa spacerowa nadmorskim deptakiem Bremerhaven

Spacerowanie też może być świetnym hobby. Szczególnie w połączeniu z robieniem zdjęć, prowadzeniem wewnętrznych dialogów – monologów z samą sobą, lub też takie celem mocnego przewietrzenia kopuły – taki przewiew często przywraca w naturalnym trybie porządek w głowie.

Taki spacer to coś, za czym tęskniłam przez lata życia w wielkim mieście. Wtedy wyprawa nad morze była czymś mało osiągalnym, bo i dojechać trzeba było i jakieś miejsce nad morzem wynająć, żeby się nacieszyć tym krajobrazem choćby przez kilka dni czy weekend. I wreszcie mi się udało! Zamieszkałam w miejscu, gdzie takie widoki mam za przysłowiowym rogiem, o kilka – może te akurat kilkanaście minut spacerowym krokiem od domu.

Ostatnio w niedzielę wybrałam się na długi spacer nadmorskim deptakiem. To naprawdę blisko od mojego mieszkania, więc jest to mój najszybszy sposób na relaks. Chwytam plecak z aparatem, zakładam ciepłą bluzę, czapkę z opaską pod spodem, żeby mi zatok nie przewiało, ciepłe legginsy pod spodnie i wyruszam łapać słońce, niebo i wiatr w aparat i na klatę.
Miasto Bremerhaven jest miastem portowym położonym na brzegach Wezery (stamtąd jeszcze niezły kawałek do Morza Północnego), ale to właśnie tu ląd otwiera się na morskie wpływy.
Pierwsze co widzę zwykle to przystań Weserfähre (Promu na Wezerze), tutaj widok z boku.

Prom BHV to ta niebieska jednostka pływająca z napisem Nordenham, bo to tam właśnie kilka do kilkunastu razy na dobę wozi pasażerów.

Za promem widoczny jest ciąg budynków w kolorze brązowym – to bardzo ekskluzywne osiedle mieszkaniowe. Z racji położenia, ciekawej opływowej architektury i niezwykłego widoku z okien zaliczające się do najdroższych miejsc do zamieszkania w Bremerhaven. Co ciekawe – położone jest ono na cyplu pomiędzy widocznym na pierwszym planie kanale żeglugowym promu, a znajdującym się za budynkiem kolejnym kanałem, z tym że tamten jest zamknięty i służy do celów technicznych. Parę razy zastanawiałam się, czy nie chciałabym tu mieszkać… Pomijając kwestię kosztów mieszkania w tym budynku położone są niezwykle malowniczo. A najciekawiej zapewne byłoby zamieszkać na jednym z najwyższych pięter, gdzie każde mieszkanie wyposażone jest w duży lub olbrzymi taras, a widoczność sięga daleko w morze. A jednocześnie nigdy jeszcze nie byłam tam na tyle blisko, żeby sobie obejrzeć bezpośrednią okolicę budynków. Chyba to niedługo zrobię z czystej ciekawości.

W tle po prawej stronie dobrze widoczna tutaj wieża radiowo-telewizyjna Rundfunkturm. Nocne oświetlenie tej wieży chyba już kilkakrotnie pokazywałam.

Idąc dalej napotykamy na ślady historyczne: ciągle się zastanawiam, co to właściwie za urządzenie, bo tablica info dawno została zamazana przez tutejszego samozwańczego „artystę bazgralarza”.

Moja robocza nazwa „przenośnik kubłowy”

Często na tej łące i pod tym industrialnym pomnikiem dawnej rzeczywistości odbywają się jakieś prywatne nasiadówki i imprezy w towarzyszeniu muzyki i piwka.

Idąc dalej dochodzimy do zatoczki, z której wypływa prom. Na szczytach zatoki latarnie morskie – dla ułatwienia komunikacji w warunkach braku lub słabej widoczności. Jest tam też umieszczony wysunięty w stronę wody stalowy ażurowy pomost – zawsze mnie mrowi w środku, kiedy po nich przechodzę, staram się tam walczyć z moim lękiem wysokości, na szczęście pod spodem nie jest zbyt wysoko, ale jednak nie chciałabym tam spaść, bo są kamienie.

Pomost

A tu ujęcie w stronę lądu:

Pomost w stronę lądu

Dalej idę w prawo od tego pomostu i tuż za zwodzonym mostem (są dwa, żeby zawsze któryś był przejezdny) znajduję się na trasie spacerowej, rowerowej nad morzem.

Deptak tzw. Lunedeich, widok na drugi brzeg – na Nordenham

Lunedeich, czyli widok z deptaku w stronę miasta, które powoli zostaje za mną…

I tak podążam tym deptakiem kilka kilometrów przed siebie. W taki ładny dzień, jak w ostatnią niedzielę, spotykam na trasie często ludzi z psami, spacerujących lub uprawiających jogging lub nordic walking.

Lunedeich, zatoka

Ten spacer będzie w pełni poświęcony prawemu brzegowi, czyli temu nadmorskiemu, bo jakoś mało mnie interesuje, że po drodze mijam jakiś instytut naukowy. Za to docieram aż do tych wiatraków (elektrowni wiatrowych), mijając po drodze takie oto wykwity na morzu (tutaj dość niski stan wody):

A tu już rzeczone elektrownie wiatrowe:

I może jeszcze pojedynczo:

Wiatraki

Wiatrak

I tu docieram do kolejnej zatoki, częściowo zarośniętej trzciną, widok na częściowo odsłonięty brzeg jest moim zdaniem wart każdego zmęczenia, żeby dotrzeć aż tam.

Lunedeich, zatoka

Oczywiście po drodze robię dużo, dużo zdjęć, szczególnie przy sprzyjającej pogodzie.

Robię zdjęcia

Kiedy decyduję się na powrót, słońce często już schodzi z horyzontu. A tak wygląda most zwodzony – jeden z dwóch.

Most zwodzony, jeden z dwóch

To taki na szybko przebieg z mojej stałej trasy. Zawsze z tych spacerów przynoszę przynajmniej kilkadziesiąt zdjęć. A niebo jest za każdym razem inne aż po horyzont, więc za każdym razem całość wygląda inaczej.

Szczerze? Mnie się to nie nudzi. Za każdym razem mam inne ujęcia chmur, nieba, deptaka, spotykam innych ludzi, z większością wymieniamy się uśmiechem i uprzejmym pozdrowieniem: „Hallo”.

Doszłam do wniosku, że ten deptak to jest właśnie moje ulubione miejsce, a raczej ulubiona trasa w Bremerhaven. Kiedy jeszcze miałam mój półsportowy rower, przemieszczanie się tą trasą należało do niemal codziennych rytuałów. Wrócę do tego już niedługo, na rynek właśnie wchodzi mój typ roweru.