Moje poprzeprowadzkowe życie zawodowe

Liczyłam, że potwierdzenie mojego tytułu na terenie innego kraju UE to kwestia formalna, nie wymagająca zbyt wiele czasu i zachodu. Niestety rzeczywistość, jak to zwykle bywa, okazała się zgoła inna i nieoczekiwana.

Sąd, któremu tu geograficznie i urzędowo podlegam, już od półtora roku proceduje i rozpatruje mój wniosek złożony o uznanie mojego tytułu i działającej w Polsce od roku 2000 pieczęci tłumacza przysięgłego. Wymagane do wniosku 7 dokumentów, w tym tłumaczenia moich dyplomu i zaświadczeń przetłumaczonych przez tamtejszego TP złożyłam pod koniec 2016 r., po czym dopiero w kwietniu 2017 otrzymałam nareszcie numer sprawy. Za kolejnym, pismem na prośbę sądu uiściłam stosowną opłatę. Wreszcie w czerwcu b.r. poproszono mnie o uzupełnienie oryginałów niektórych dokumentów, co też szybko uczyniłam.

Adres przykryty napisem: URZĄD po niemiecku.

Co nie znaczy, że już teraz wiem, co będzie dalej, kiedy dokładnie mogę liczyć na rozpatrzenie wniosku i czy potrzebny będzie jeszcze jakiś egzamin, ile będzie kosztował itd. Informacji na ten temat próżno szukać na stronie tamtejszego sądu, przez telefon też trudno je uzyskać, wziąwszy pod uwagę, że komórka w sądzie zajmująca się tematem składa się z jednej urzędniczki, która pracuje od 9 do 12, a jeśli jej nie ma, urzędnik ją zastępujący nie potrafi udzielić żadnej informacji. Przyznawaniem tytułów i rozpatrywaniem wszystkich wniosków, których z braku ustawy dot. TP zebrało się przez ostatnie 8 lat ponad 400 zajmuje się jedna pani sędzia, która zastąpiła innego sędziego, który się tym zajmował do końca ub. r. Tych wszystkich informacji mi przez telefon udzielono. Co do biegu mojej sprawy już gorzej, bo nadal nie wiem nic.
I tu po raz kolejny chylę czoła przed polskimi instytucjami i ich stronami internetowymi, gdzie obywatel może znaleźć większość praktycznych informacji w wygodnej do przeczytania i ściągnięcia formie. tak sławny na cały świat niemiecki porządek jest mitem, który niestety w tym zakresie się nie potwierdza.

Moja sławetna polska pieczęć

Działalność tłumacza przysięgłego mogę oczywiście z założenia wykonywać na podstawie posiadanych polskich uprawnień i z polską pieczęcią. Tyle że moje tłumaczenia są ograniczone do dokumentów, które według tamtejszych przepisów mogą mieć pieczęć polskiego tłumacza.

Niestety wiele niemieckich urzędów wymaga pieczęci tłumacza zarejestrowanego w Niemczech. Nie muszę mówić, że wyjaśnianie tego każdemu nowemu klientowi, który tam do mnie dzwoni nie należy do najprzyjemniejszej części mojej pracy. Toteż wolę pracować na razie na rynek polski, gdzie nie muszę tych wszystkich historii opowiadać, a mój tytuł jest bezsporny i wystarczający.
Jak wiadomo moim stałym czytelnikom, jesteśmy parą już dłużej, w listopadzie tego roku będzie 4 lata, stąd moje pierwsze zapytanie odnośnie tytułu tłumacza złożyłam już dwa lata temu podczas jednego z moich pobytów u Lubego, a po uzyskaniu odpowiedzi, półtora roku temu złożyłam wniosek, który następnie tak długo był uzupełniany.

Nie miałam za bardzo czasu i energii na ponaglenia, zajęta sprzedażą moich nieruchomości w PL i przeprowadzką. Ale liczyłam, że kilka miesięcy na uzyskanie tam tytułu TP w zupełności wystarczą i będę mogła startować z normalną pracą tam.

Fakty jednak na dziś są takie, że do tej pory oczekuję i nie wiem, kiedy się sprawa zakończy, jaki dokładnie tytuł uzyskam (bo tam rozdziela się tytuł tłumacza przysięgłego ustnego i pisemnego), na jakich warunkach, czy będą sobie życzyli jeszcze egzaminu ode mnie, oraz kiedy itd. Ile czasu trwa weryfikacja wyników egzaminu. I ostatecznie – kiedy wreszcie uzyskam uprawnienia TP w Niemczech i będę mogła wykonywać moją pracę. Bo nadal pracuję dla Klientów w Polsce, zatem i moje zarobki są jak na tamten rynek nie dość zadowalające.

Jak tylko coś się zmieni i będę wreszcie wiedziała, na czym stoję, natychmiast będę działać. Ale póki co w sprawach zawodowych, podobnie jak w sprawach kocich, jestem tam nadal w zawieszeniu.

Mimo że do działalności tam jestem w pełni przygotowana (w końcu miałam multum czasu i czekając na przeprowadzkę i już mieszkając tam). Wykonałam specjalnie w tym celu już ponad rok temu stronę internetową, wstawiłam w Google Maps mój znacznik i po tym znaczniku udało się do mnie już trafić kilkorgu polskich klientów stamtąd.

Nie powiem jednak, żeby ta sytuacja była dla mnie zadowalająca. 
Bo jeść trzeba i rachunki płacić też. A póki co moją działalność nadal prowadzę głównie w Polsce i dla polskich klientów, tutaj też płacę moje ubezpieczenie. Chętnie założyłabym działalność w Niemczech, ale brak mi podstaw, choćby tej pieczęci TP, bo podobnie jak w Polsce tam też trzeba będzie podać specyfikę działalności, od tego ponieść stosowną opłatę itd. A skoro pracuję głównie dla klientów z PL, to po co mi to wszystko. Założę, jak dostanę pieczęć.

Pracuję więc nadal dla moich stałych klientów stąd, mam ich na szczęście kilku na tyle dobrych, że jakoś sobie radzę.
I właśnie dlatego moje podróże do Polski znowu są stałym elementem mojego i naszego życia.

Bywam w Polsce w zasadzie co najmniej raz na 1.5-2 miesiące. W związku z tym tygodniami waletuję u przyjaciół.

Długo by o tym opowiadać, ale ten temat zdecydowanie zasługuje na oddzielnego posta, albo kilka, więc na tym zakończę moją opowieść.

*Uprasza się o niedawanie rad w zakresie zatrudnienia gdzie bądź, a już w szczególności o tym, że zamiast „zabawy w tłumaczenia” mogę przecież „się gdzieś zaczepić, przecież język znam”, albo „zdobyć jakąś inną pracę”, a już szczególnie uprasza się nie radzenie mi, że „przecież mogę uczyć języka”.
Prawda jest taka, że nie po to z wielkim wysiłkiem zdałam i ukończyłam studia tłumaczeniowe, żeby teraz uczyć języka. Nie lubię uczyć, nie czuję do tego powołania i nie chcę tego robić. Wszelkie moje próby w tym zakresie, które podejmowałam w moim życiu kończyły się może jakimiś sukcesami podopiecznych, ale w moim przypadku była to kompletna klęska, a ja kończyłam niemal z depresją (wiadomo, z dołem, bo depresja to ta zdiagnozowana, ale wiecie, o co chodzi). A im jestem starsza, tym bardziej tego nie lubię. Chociaż lubię pracę z ludźmi – ale na innym poziomie.
Za to uwielbiam tłumaczyć, do tego się urodziłam. Szczególnie uwielbiam tłumaczenia ustne i chętniej jadę na drugi koniec świata żeby to robić, niż usiądę tutaj na wygodnej, ale nieciekawej posadce (o ile by się taka w ogóle znalazła). Mój zawód jest moją pasją. Uczę się przy nim mnóstwo nowych rzeczy. Mam dzięki temu znacznie szerszą wiedzę w wielu dziedzinach, bo do każdego zlecenia muszę się przygotowywać, czytając specjalistyczne materiały, strony internetowe, zgłębiając dziedzinę, w której mam zacząć działać. I nie chcę tego póki co zmieniać.