Własna droga to jest to

Witajcie Kochani,
bardzo się za Wami stęskniłam, więc postanowiłam po przerwie napisać choć słowo. Od około dwóch tygodni jestem mocno zajęta. 
Głównie pracuję zawodowo na cztery ręce, a nawet nogi. Jak ktoś nie wierzy, to proszę, oto dowody – rozmyte, bo takie tempo, że się tabelki zacierają!

Życie zawodowe ściągnęło, a sprawy urzędowe zatrzymały mnie jeszcze na najbliższe dni w Warszawie.
Mam tyle do zrobienia, że na pisanie z głową mi czasu nie wystarcza. A bez głowy wiadomo, że nie warto.
Są momenty, że chłonę to, co mądrego i pouczającego piszą czy tworzą w innej formie wyrazu inni. Skompletowałam sobie już kilka książek do przeczytania, ale pewnie zabiorę się za nie dopiero po powrocie do Bremerhaven.
A przede wszystkim wypracowuję sobie teraz pewne ważne dla mnie sprawy.
W wolnych chwilach wpadam z córką do sklepów z meblami, bo mi się Latorośl właśnie urządza na swoim.

Mój tryb dnia wygląda dość intensywnie.
Wstaję wczesnym świtem, cały dzień praca plus związane z nią spotkania biznesowe i z dawno nie widzianymi przyjaciółki. Na wieczór padam skonana przed północą i tak dzień w dzień. A i tak żałuję, że przez kilka dni zaniechałam to, co zaczęłam robić z regularnością od trzech tygodni. Ale o tym następnym razem.
Większość spraw, za które się wzięłam, posuwa się skutecznie do przodu, ale wymaga to mnóstwa pracy i skupienia się tylko na tych celach, których i tak jest właściwie za dużo, jak na jedną osobę. 
Da się, ale trzeba zasuwać, żeby ogarnąć.
Miałam słabsze chwile, kiedy zwątpiłam, że to w ogóle możliwe, ale znów wychodzę na prostą.
Dobrze, że mam pracę, bo to oznacza, że mam co robić i z czego opłacać to, co w życiu ważne, czyli nie tylko moje rachunki i inne świadczenia, ale też postęp najważniejszych dla mnie sprawach.
W najbliższych dniach znów będzie się dużo działo.
Ale cieszę się, że mam te sprawy, że podążam do nowych celów.

Bo człowiek bez celu jest niczym kula bilardowa na stole. Ktoś ją tam układa w trójkącie, potem ktoś inny wali kijem, aż wreszcie wpada do ciemnej dziury, żeby zaczekać, aż jeszcze ktoś jeszcze inny ją stamtąd wyjmie i na powrót podda tej samej procedurze.

Kula bilardowa ma swoją klasę, ładnie wygląda na stole, jest lubiana przez wielu ludzi. Gładka, okrągła i popularna.
Ale czy kula bilardowa decyduje o tym, jak potoczy się jej życie?
Czy wie, gdzie właściciel baru schowa ją tej nocy.
Czy może przewidzieć moment, kiedy ktoś za bardzo spierze ją tym kijem albo wyrzuci przez okno?
Czy kula bilardowa ma jakieś marzenia, czy nie ma raczej nic do gadania?
No właśnie.

Nie chcę być kulą bilardową.
Dlatego wybrałam inną drogę i tą własną drogą podążam. I dlatego sama wyznaczam sobie cele, nie czekając, aż inni wcisną mnie w jakieś nie moje ramki. Tak, to właśnie ja. Uparta, niezależna, czasem przeciążona, ale nawet wtedy dążąca do swoich celów.
Czasem podłamana, ale po upadku czołgam się dalej. Aż wreszcie mogę wstać i iść. A potem biec.
Co z tego mam? Szacunek do siebie. Radość i zadowolenie z tego, co robię. Poczucie spełnienia.
I za to właśnie lubię moje życie, nawet jeśli chwilami daje mi porządnie w kość.

Do następnego wpisu!