Napawam się, powoli wracam

Jeszcze sobie majtam jedną luźną nogą na urlopie, a na przemian drugą kreślę melancholijne zawijasy.
Prawie nie zauważyłam, że w międzyczasie nastała wiosna, mimo długiego spaceru tego dnia po lesie. Ale jeśli moim codziennym rytuałem stały się te codzienne spacery, to gdzie tu zrobić rozróżnienie pomiędzy spacerem wiosennym, a codziennym. Chyba zlewają mi się w jedno.
Nieuczesane myśli na jako takim luzie podprowadzają mi nieco energii życiowej, ale też pozwalają oddalić się na płynnych falach przeróżnych przyjemnych lub też po prostu wszystkich możliwych fantazji.
Moja racjonalna część wykonała prawie cały plan w tych ostatnich dniach: zawiesiła siatkę na balkonie, uzupełniła meble w tak zwanym gabinecie, załatwia różne konieczne z ekonomicznego punktu widzenia sprawy.
Moja muzyczna część duszy za to odpływa, szukając przeróżnych natchnień we wszystkich gatunkach muzycznych.
Czekam lata, nie mając jeszcze planu, chociaż zbieram się na odwagę do tego planowania.
Tym razem w moim mieście cieszę się ludźmi, pogodą, uroczymi uliczkami podczas spacerów, nocnym dialogiem i dziennym – tym z samą sobą. Chwilowo poruszam się na poziomie, na którym nie pozwalałam sobie być od bardzo dawna. Jak to fajnie wejść z tego wymuszonego latami niemal wyłącznie racjonalnego poziomu na schody, a nawet wyżej, spoglądać na coraz więcej widocznych połaci z dystansu ptaków, podfruwać, obserwować, słuchać, malować myślowe piruety z poziomu wyższych lotów.
Oraz na wpół racjonalnie na wpół przytomnie zapewnić sobie strawę duchową na kolejne tygodnie, czyli stertę książek i na razie dwa filmy. Zaprzyjaźniać się z powrotem z niedawno odkurzonymi kilkoma piętrami we własnych myślach, nie odwiedzanymi przez ostatnie lata. Odkrywać radość z przebywania na tych piętrach, wypicia wirtualnej kawy z poziomu drona.
Wsłuchiwać się i wczytywać w ludzkie historie, w stanie przyjemnego zawieszenia, który mówi: NIC NIE MUSZĘ.
Pozwalam sobie na przyjemności, sprawiam drobne radości, stwarzam to życie, które mi przez lata uciekało, a które teraz umiem namalować kilkoma zdecydowanymi pociągnięciami pędzla i szpachelką ustawić w dobrej kompozycji. Szukam nowych wyzwań, ale też nic na siłę. Przymierzam się do pewnych aktywności, ale jeszcze nie wiem, w którą stronę podążę.

Park Skaryszewski, Warszawa

Pozostaję w coraz większym kontakcie z samą sobą.
Robię soki w wyciskarce, napawam się lasem, niebem i powietrzem. Wiem, że ten stan oderwania niedługo się zakończy, bo nie da się tak funkcjonować na dłuższą metę. Ale jeszcze chwilę, jeszcze moment sobie polatam.
Żeby dobrze wylądować, trzeba mieć przygotowane lądowisko, moje już jest całkiem dobrze urządzone, utwardzone, wyposażone w całkiem niezłą sygnalizację świetlną. Piloci się sprawdzają, pewną ręką prowadzą maszynę w locie, jeszcze tylko zadbam o przyzwoity personel naziemny, oraz o technikę miękkiego i bezpiecznego lądowania, oraz żeby mi ktoś mój hangar utrzymywał zawsze w dobrym stanie.