Nic nie sprzedaję (póki co)

WSTĘP

Tak sobie myślę, że większość ludzi obecnych teraz w social mediach stara się robić sobie autoreklamę głównie dlatego, że mają coś do sprzedania. A jak wiadomo dobrze albo chociaż lepiej sprzedają się zawsze produkty lepiej znane. A skąd mają być znane, skoro dopiero zaczynają raczkować? No wiadomo – z social mediów, bo to nadal jedna z najmniej kosztownych metod dotarcia do klientów.

A ja tu właśnie chciałam zaznaczyć, że podobnie jak od 14 lat, nic nadal Ci nie sprzedaję!

Może zabieram trochę twojego czasu na czytanie moich postów, oglądanie zdjęć czy komentowanie :). Ale podobnie jak do tej pory, nadal utrzymuję się z mojego głównego źródła dochodu, czyli z pracy niezwiązanej z blogiem.

NOWA IWNOWA, CZYLI KRONIKA ZDARZEŃ BIEŻĄCYCH

Czym chcę się dziś podzielić? Już o tym wspominałam, ale chcę dziś napisać trochę więccej. Od roku zaczęłam uczyć się nowego zawodu i całkiem nieźle mi idzie.

PRAKTYKI ZAWODOWE

Dostałam się na praktyki zawodowe do firmy, do której chciałam i jestem bardzo zadowolona z firmy jak i z samych praktyk. Niesamowicie dużo się uczę, nadrabiam to, czego nie zdążyłam nauczyć się podczas kursu i czuję coraz bardziej, że dobrze wybrałam mój nowy zawód.

Po tak krótkim czasie daleko mi oczywiście do znajomości programowania takiej, jaką mają moi koledzy po latach studiów czy pracy. Ale z każdym wykonanym poprawnie ćwiczeniem i opanowaną nową funkcją czy metodą w języku programowania czuję, jak rosną mi skrzydła.

BREMEN

Praktyki zawodowe mam w Bremie, więc mam okazję nieco lepiej poznać to miasto i okolice mojej pracy (tak ją nazywam, ze wskazaniem na to, że fajnie by było, gdyby to także w przyszłości pozostała moja praca.

PLUSY  I  … PLUSY

Kiedy ponad rok temu rozpoczynałam mój kurs doskonalenia zawodowego, od początku wiedziałam, że czeka mnie orka, a nie spacerek. Liczyłam się i nadal się liczę z … a właściwie to w ogóle nie wypowiadam tych słów! Bo skoro już ten kurs zaczęłam, to do cholery go ukończę! I zdam ten cholerny egzamin! Zaprogramuję mój projekt (mam już zarys i temat!), napiszę najlepszą możliwą dokumentację i zdam egzamin, a potem będę doskonalić nowe umiejętności.

NO ALE JEST ZAWSZE I RYZYKO!

Czy czuję się w tej chwili jak żółtodziób i nieopierzony małolat w swojej pierwszej pracy? Być może…

Czy średnio raz na tydzień zastanawiam się, co z tego będzie? Oczywiście!

Ale skoro alternatywa, czyli praca tłumacza w tym regionie okazała się niezbyt udanym pomysłem na utrzymanie się, a ja nie chcę wracać do Polski i do Warszawy, na rynek, który znam, to znaczy, że podjęłam decyzję. A skoro podjęłam decyzję, to będę się jej trzymać.

Myślę więc, że moja motywacja do nauczenia się nowego zawodu teraz już jest jasna dla wszystkich bywalców mojego bloga.

ŻYCIE NA CODZIEŃ?

Znalazłam sobie na czas praktyk mały pokój, który podnajmuję w Bremen. Do pracy mam 10 minut rowerem i codziennie się cieszę na ten poranny rozruch, dojazd nie w korkach i powrót też na własnych dwóch kołach!

Większość dnia pracy spędzam przed ekranem, ucząc się programowania lub rozwiązując kolejne zadania w tej dziedzinie. Po powrocie do domu jem coś, chwilę odpoczywam, a potem – niespodzianka! – dalej się uczę. Czas wolny, spotkania z przyjaciółmi w obecnej chwili praktycznie prawie nie istnieją. Bo kiedy się za coś biorę, to wolę się przyłożyć przez dłuższy czas na poważnie i potem niech wyniknie z tego jakiś wyraźny postęp, niż symulować tylko działania, a potem marudzić, że mi nie wyszło. No więc robię co mogę, żeby każdego dnia zrobić coś, co przybliży mnie do wyznaczonego celu. Na szczęście bardzo mnie to interesuje i kręci. Podobnie jak mój pierwszy zawód :).

A PRYWATA?

Wszystkie weekendy spędzam z Miłym, ostatnio głównie u niego, bo od kiedy przeniosłam się do małego pokoiku w Bremie, nie byłoby tu zbyt wygodnie Mozartowi i miałaby tylko ten mały pokój do dyspozycji. Tak więc Miły zabrał do siebie kocię, żeby jej było wygodniej i lepiej. Bardzo mnie tym ujął. A kicia czuje się u niego już jak u siebie w domu. Poza tym szuka u niego też pieszczochowania. I znajduje. Nie muszę chyba mówić, że kotek bardzo się przywiązał do nowej Osoby w swoim życiu.

W związku z tym jakieś dwa tygodnie temu zabezpieczyliśmy taras (parter) w mieszkaniu Miłego siatką. I od tego czasu Mozart może już wychodzić na dwór. Na początku intensywnie obszukiwała teren z myślą, że zaraz znajdzie wyjście i wyrwie się na wolność pobiegać… Nie mogę na to więcej pozwolić, więc szukamy jeszcze lepszych zabezpieczeń siatki na dole, żeby kot czuł się bezpiecznie i my spokojnie. Mimo wszystko to nie mój taraz w Bremerhaven, gdzie Mozart już praktycznie zostawała sama na dłużej.

POTWORY MNIEJSZE I WIĘKSZE

Niestety na dworze pojawiają się też kleszcze i dziś kicia takowego złapała. A może nawet wczoraj, bo zauważyłam gada przyczepionego do jej pyszczka dziś po południu. Na miejscu nie mieliśmy specjalnych szczypiec do usuwania kleszczy. Miły pojechał więc do przyjaciół, którzy dysponowali narzędziami, przywiózł toto do domu, a ja dokonałam usunięcia kleszcza. Oczywiście szczypce do własnej dyspozycji plus środek przeciw pchłom i kleszczom jest już w drodze i kicia dostanie kropelki na kark jak tylko dotrą.

WYCIECZKI MAŁE I DUŻE

Czy się cieszę, że moje życie obrało taki kierunek, a raczej, że ja taki wybrałam? O tak!

W końcu ktoś musi zarobić na godne życie moje i Mozarta!

Mimo mnóstwa zajęć udało nam się przez większość weekendów skorzystać z pięknej pogody i pojeździć po okolicy na wycieczki rowerowe albo samochodowe. Przeważnie nie miałam natchnienia, żeby o nich opowiadać, ale było super! I nazbierałam mnóstwo zdjęć i wrażeń. Ale jeśli masz chęć zajrzeć na uliczki Oldenburga, to pokażę Ci kilka typowych kamienic i widoków tego miasta.

I to tyle na dziś, postaram się pisać chociaż raz na tydzień, zobaczymy, co mi z tego wyjdzie 🙂