Samo się nie zrobi

ZMĘCZENIE

Jestem ostatnio ogromnie zmęczona. Jestem na etapie wymyślania, jak uniknąć pewnych obciążeń i wrócić do równowagi, ale to nie jest takie łatwe.

Jedną z metod, które stosowałam przez ostatni rok, było odsuwanie w czasie nieuniknionej walki z wynajmującym o wyremontowanie tarasu, z którego wilgoć, a wraz z nią pleśń już od roku zaczęły mi przechodzić z murów do mieszkania. Nie będę tu (przynajmniej teraz) opisywała całej sprawy, ale nareszcie jestem na etapie, że coś się ruszyło, przy domu stanęły rusztowania i zaczął się remont. Zgodnie z tym, co usłyszałam rok temu, zacząć musieli od naprawy tarasu z góry. Potem po kolei będą naprawiane kolejne, czyli mój i sąsiada, a przez zaniedbanie stanu budynku, niewykluczone, że trzeba będzie remontować większą część fasady. Kiedyś opowiem. Póki co czekam na rozwój wypadków.

Dla unaocznienia, że nie przesadzam kilka zdjęć z pola walki. Myślę, że zdjęcia nie wymagają za bardzo opisów.

*Żeby zobaczyć zdjęcia w całości, kliknij na dowolne zdjęcie, potem przewijaj.

ODPUSZCZANIE CZY WALKA?

I tu przechodzę do meritum: co sądzicie o odpuszczaniu i czy zawsze warto? Czy jednak warto się zebrać w sobie i mimo tego, że wiemy, ile stresu i energii coś będzie kosztowało, to zająć się tym, bo i tak od tego nie unikniemy. Ja jestem zwolenniczką drugiego rozwiązania. Bo samo się nie zrobi!

Gdybym przycisnęła prawnikiem wynajmującego już w zeszłym roku (a już wtedy mogłam skorzystać z mojego ubezpieczenia prawnego), pewnie wszystko zaczęłoby się już wtedy. Kiedy jednak człowiek ma tyle obciążeń i chce się jeszcze choć trochę nacieszyć czasem wolnym, zdarza mu się czasem odpuścić.

No i przecież wszyscy kołcze co chwila nam mówią bez końca: no ale naucz się odpuszczać, odpuść itd.

O ile ta zasada czsem sprawdza się w relacjach z ludźmi (ale te odpuszczone sprawy moim zdaniem i tak wracają, tyle że bardziej obciążone), to ja jednak uważam, że o niektóre sprawy w życiu trzeba stanąć i zawalczyć.

To była właśnie taka sprawa. Kosztowała mnie mnóstwo energii, nieprzespanych nocy ze stresu, a szczególnie od stycznia, kiedy zaczęłam coś robić, ale wszystko szło nie tak, jak powinno. Tego stresu i straty energii nikomu nie życzę! I o ile tylko się da, zawsze raczej polecam ich unikanie. Ale w tym przypadku nic by się nie zmieniło bez mojej zdecydowanej postawy. Moi sąsiedzi zresztą też ruszyli upominać się o swoje. I dopiero wtedy wynajmujący zdecydował się zacząć jakieś działania.

Na koniec powiem, że walczę o zmniejszenie czynszu z tytułu tych niedogodności, do czasu usunięcia ich wszystkich.

STAN NA DZIŚ

Zaczęłam znów lepiej sypiać, od dnia, kiedy wyszło nareszcie odpowiednie pismo od (drugiego, bo pierwszy się nie sprawdził) prawnika, ale to dopiero dwa tygodnie temu.

Pewnie dlatego codziennie zdarza mi się, że chciałabym przespać ciurkiem miesiąc lub dwa. Moje ciało komunikuje mi zmęczenie regularnie nakłaniając do popołudniowych drzemek, potrafię zasypiać na zajęciach.

Na szczęście zaczyna mi wracać równowaga i trzeźwość oraz jasność umysłu, które są mi bardzo potrzebne do dalszej nauki. Ale cały ten proces mocno mnie naruszył.

PORADNICTWO

I oczywiście akurat wtedy nie mogłam się opędzić od ludzi, którzy lepiej ode mnie wiedzieli, co mi jest potrzebne i że mam się akurat wtedy zająć odpuszczaniem, wyjazdami na urlopy itede. Na szczęście były to pojedyncze przypadki, ale te najbardziej namolne wymagały też jakiejś energii do udzielania odpowiedzi. Bo ja to wszystko wiem. Ale czasem po prostu się nie da. I trzeba sobie robić mikro-wypoczynki, jak codzienny spacer nad rzeką (wyrabiam zawsze te moje 10 tys. kroków), albo spacery po parku czy nad wodą w weekendy. Już sama myśl o dłuższym wyjeździe mnie męczy i nie mam ani chęci, ani radości w obmyślaniu takich wyjazdów teraz. Za dużo ich było służbowo w ubiegłych latach i jeszcze ich mnie sporo czeka z uwagi na moją sytuację.

Wszystkim życzę udanych wyjazdów, ale ja dziękuję :).

Spa to ja mogę sobie urządzić w domu: pojadę na rower, to mam sport. Wyleżę się w wannie z olejkiem, a potem owinę w ręcznik i kocyk i poleżę na własnej kanapie, i czuję się najlepiej zadbana. Nie, proszę mnie nie wysyłać na wycieczki, wyjazdy, urlopy do miejsc, do których musiałabym najpierw trzy dni się pakować, a potem jechać czy lecieć dłużej niż dwie godziny! Mnie tu całkiem dobrze, mam swoją muzykę, swoje ulubione miejsca i wolę poczytać i posłuchać muzyki we własnych czterech kątach niż włóczyć się teraz po świecie.

Jeszcze kiedyś może zapragnę, to sobie powyjeżdżam, ale na ten moment moja chęć i motywacja wyjazdowa jest zerowa albo ujemna. No dobrze, podzieliłam się tym nietypowym wyznaniem. Lepiej mi 🙂

Oczywiście życzę wszystkim, którzy o tym marzą, pięknych wyjazdów, urlopów i wszystkiego, co się z tym wiąże, ale ja mam na ten moment wszystko, czego potrzebuję, na wyciągnięcie ręki. A jeśli chcę się zobaczyć z kimś, za kim tęsknię, to mam jak. Córcię mam o dwie godziny stąd, a do przyjaciół to ja częściej jeżdżę niż oni do mnie.

CISZA I SPOKÓJ

W ostatnich tygodniach zrozumiałam, dlaczego czasem niektórzy ludzie odcinają się kompletnie od reszty świata, wyłączają telefony, wiadomości i social media, żeby wyciszyć i uspokoić się w środku. Jeszcze tego nie umiem, ale umiem już na kilka godzin się odciąć. Pracuję nad tym, żeby przedłużać czas przeznaczony tylko dla mnie.

To oznacza między innymi, że chwilami nawet mocne postanowienia odnośnie pisania, podcastów i mediów społecznościowych, na które naprawdę miałam chęć, przesuwam i przestaję się nimi zajmować. Bo uspokojenie mojego rozkołatanego systemu nerwowego, czyli moje zdrowie jest dla mnie priorytetem. I to jest też nowa umiejętność, której dopiero się uczę.

Kiedyś a właściwie przez większość życia zawsze dawałam radę. Zawsze, w każdych warunkach, choć było ciężko, szłam według planu i niewiele mogło mnie powstrzymać, najwyżej czasem opóźniałam niektóre działania lub zmieniałam plany.

ZMIANA PODEJŚCIA

Teraz dłużej mi zajmuje przyglądanie się z dystansu i analiza oraz planowanie. Czyli działania, których nie widać na zewnątrz, ale które są najważniejsze w tym procesie.

Uczę się mądrzej dysponować moją energią i zasobami. A kiedy popełniam błędy, uczę się je wyłapywać już na etapie popełniania, albo zaraz po. A czasem na etapie planowania działań – i z tych jestem najbardziej dumna. To jest ta praca nad sobą, której kompletnie nie widać, ale o której opowiadam potem z przejęciem moim przyjaciołom, którzy znają mnie od lat i wiedzą, ile mnie kosztowało nie zrobić czegoś… Albo poczekać, aż ktoś inny coś zrobi pierwszy.

No mówię wam – najwięcej kosztuje skierowanie uwagi na swoje sprawy zamiast zajmowania się tym, co powinni robić inni, albo szukanie wyjaśnienia ich zachowań. Już wiem, że to nie moja praca, tylko ich.

Dziś umiem już tego typu rozkminy odsuwać na boczny tor i wracać do zajmowania się swoim życiem. Moja nadaktywność i pięć pomysłów na minutę nie opuściły mnie tym samym, ale zostały przekierowane na zmiany w moim własnym życiu. 🙂

Właśnie dzięki temu poświęciłam w ostatnim miesiącu każdy weekend na przestawianie mebli i robienie miejsca na nową kanapę (a właściwie to na nową energię). Ale dziś jeszcze nie będzie o kanapie. O tym w następnym wpisie. Obiecuję, że opublikuję go niebawem 🙂

PODSUMOWANIE

Kiedy zaczynasz pracować nad sobą, wreszcie poświęcasz czas na przyjrzenie się z bliska wszystkim relacjom w swoim życiu, a nie tylko tej ostatniej, która (znowu) nie wyszła. Czasem są to bardzo trudne spotkania z samą sobą. Jeśli uda się nie wycofać, tylko doprowadzić do takiego wewnętrznego spotkania, niemal zawsze dotykasz spraw ważnych, które wszelkimi metodami, odpychałaś * łeś od siebie przez całe życie. I to dopiero tu zaczyna się prawdziwa przygoda.

Niektórzy nie widzą powodu, żeby podążać tą ścieżką. Nikomu niczego nie narzucam, ale daje to jednak potężny arsenał metod i sposobów radzenia sobie z życiem na dalsze lata. A że zamierzam ich tu spędzić jeszcze całkiem dużo, to nie żałuję ani chwili, włożonej w to, żeby poznać lepiej samą siebie. Aż do krańca, aż do dna.