Styczeń miesiącem próbnym

Czy lubisz robić rzeczy regularnie?

Bo ja bardzo lubię. Regularność sprawia, że te zajęcia czy zadania idą mi dobrze, mam poczucie, że nad tym panuję i zyskuję coraz większą wprawę, a z czasem wręcz rutynę. Ale jak wiadomo wszystko, do czego trzeba konsekwencji dla większości ludzi stanowi wyzwanie i jest trudne.

A przecież nie można na każdym kroku uczyć się czegoś nowego, jeśli chce się wykonać dobrze jakieś zadanie, to większość typowych rozwiązań lepiej zautomatyzować.

Taką rutynę miałam w mojej poprzedniej pracy tłumacza, już wiedziałam, ile czasu mi zajmie, czego potrzebuję, żeby się przygotować i byłam zaopatrzona we wszelkie narzędzia.

Nowa praca

A w tej nowej dopiero się uczę. Na razie ciągle jeszcze czuję, że jestem na początku drogi i nie umiem oszacować ani czasu na wykonanie okreśłonych zadań, ani do końca stopnia ich trudności, co z kolei jeszcze wydłuża czas.

Wiem, że to przyjdzie z czasem, ale bywam niecierpliwa.

Póki co dobrze robi nauka w zorganizowanych strukturach, obok kolegów, z których niektórzy są już bardzo zaawansowani, bo mogę się od nich jeszcze wiele nauczyć.

W każdym razie codziennie 8 godzin programowania tam uczy mnie utrzymywać regularność. Zresztą tutaj nigdy nie przestanę się uczyć, bo w tym świecie ciągle coś się zmienia i przybywa coś nowego. Języki programowania się rozwijają, i ciągle ktoś wymyśla nowe języki jak i nowe algorytmy, nie mówiąc już o wszystkim wokoło, jak np. środowisko do pisania programów (framework), czyli to, czym jest np. word jako edytor do pisania tekstów.

Raczej nie będę tu za dużo pisać o programowaniu, bo uczę się go po niemiecku. Warto tu jednak wspomnieć, że przerabiam też kursy online po polsku, bo niektóre są naprawdę fajnie wyjaśnione, często lepiej niż te, do których mam tutaj bezpłatny dostęp.

klawiatura

Wejście w luty 2024

A z czym poza tym przychodzę do Ciebie dziś? Chcę opowiedzieć o kilku ostatnich dniach i dowiedzieć się, co u Ciebie.

Może zacznę od stycznia. Bo zwykle pod koniec stycznia orientujemy się, że właśnie dobiegł końca miesiąc próbny i właśnie zaczyna się na dobre nowy rok. A tu już 31 dni i jeszcze nie został nawet napoczęty choć jeden punkt z planów czyli obietnic dawanych sobie do realizacji na nowy rok.

Wszyscy już chyba napisali o swoich, ja nawet nie zauważyłam, że też napisałam moją listę, ale głównie jest to lista moich osobistych reguł, zasad i wartości, czyli tego, czym chcę się kierować od tego roku w moim własnym życiu.

Lista jest dość osobista, ale mogę się podzielić kilkoma punktami.

IW2024

Moja lista zobowiązań iw wobec iw na rok 2024:

Obiecuję sobie w 2024 roku i wszystkich kolejnych:

1. Spisać swoje zasady i trzymać się ich

2. Każdego dnia i w każdej chwili być swoją największą zwolenniczką i najlepszą przyjaciółką

3. Nie obniżać i nie schodzić ze swoich standardów

4. Szanować swój czas i swój dobrostan

5. Pielęgnować i rozwijać w sobie to, co najlepsze

6. Nie akceptować zachowań, które mi szkodzą, mnie obrażają, umniejszają mi i sprawiają mi przykrość i ból

7. Nie liczyć na puste obietnice

8. Nie wierzyć na słowo, tylko sprawdzać

9. Wyznaczyć swoje granice i się ich trzymać

10. Nauczyć się szybko odrzucać to, co nie mieści się w granicach mojej akceptacji

11. Dbać konsekwentnie o moje zdrowie i dobre samopoczucie 

Większość rzeczy na powyższej liście dotyczy tylko mnie. Bo w ogóle nie mam problemu z docenianiem innych ludzi, i najczęściej mam za co, bo mam fantastycznych przyjaciół. Najczęściej zapominaną osobą w moim gronie bywam nadal jeszcze ja sama. Dlatego ta lista jest skoncentrowana na mnie i moich potrzebach. A skoro nadal zbyt często zapominałam w rozgardiaszu życia o sobie i nie za dobrze na tym wyszłam, to znaczy, że jest nad czym pracować. Dobrze, że powoli odzyskuję z powrotem kontakt ze sobą. 

To główne punkty na mojej liście. O czymś jeszcze zapomniałam? Śmiało, możesz dopisać swoje obietnice dane samej lub samemu  sobie.

1. punkt 1
2. punkt 2
3. punkt 3
4. …
5. …
6. …

Zapiski

Oczywiście dobrze byłoby pisać czy to na blogu, czy mojego ebooka codziennie…. Ale jak to w życiu bywa, czasem przerastają mnie codzienne obowiązki, szczególnie te, od których zależy tak zwane wszystko.

Teraz co kilka dni nadal zapisuję swoje najlepsze metody na ból i smutek porozstaniowy. Czy moje zapiski będą w formie poradnika, czy beletrystyki, to jeszcze zobaczę.

Co znajduje się w tym skrypcie?

• zapisuję wiele moich aktualnych emocji, co wiąże się z pełnym kontaktem z tymi czasem trudnymi emocjami. I w sumie chyba to dobrze. Bo będąc w pełnym kontakcie z emocjami, ubierając je w słowa, mamy dużo większą możliwość, żeby je przeżyć w całości i do głębi. A wtedy nie będą się za nami ciągnęły niczym nieświeży zapaszek byłych relacji i nie pozostawią tak zwanych „trupów w szafie”.
• po obejrzeniu czy wysłuchaniu warsztatów na tematy związkowe zapisuję wnioski i skojarzenia z moimi relacjami
• ubieram w słowa to, co wtedy powinnam czy raczej chciałabym usłyszeć, żeby lepiej lub szybciej coś zrozumieć, a czego zabrakło
• piszę, jak sobie radzę z różnego rodzaju emocjami i potrzebami
• układam w słowa uczucia, emocje i ten cały galimatias, który siłą rzeczy się dzieje cały czas w tle (w mojej pamięci operacyjnej cały czas coś gra, nawet jeśli jest to niewidoczne i niesłyszalne)
• gadam sobie też trochę nadal z mopimi przyjaciółmi o tym, co się wydarzyło, ale bardziej zwracając uwagę na moje aktualne emocje i potrzeby, nie analizując pobudek moich/mojego eks
• odbudowuję na nowo moje synapsy, leczę uszkodzone emocje, łatam naderwane serducho, leczę oddechami nadwerężone trudnymi emocjami ciało

Pisanie sprawie mi więc jednocześnie kontrolowany ból, ale i satysfakcję, jeżeli udaje mi się coś dobrze opisać. Czasu w sumie mało, ale na to akurat czas musi się znaleźć.

Pisanie w dobrym towarzystwie

Codzienność

Poza tym obowiązków przybywa. W szkole mam teraz na tapecie projekt, który mam oddać w piątek, (aktualizacja: oho, dziś przedłużono czas oddania do poniedziałku, ale fajnie) bo ciągle jeszcze tyle roboty!

A moja codzienność to też moje codzienne spacery po okolicy, najchętniej po pobliskim parku, to stąd często zamieszczam zdjęcia na IG lub FB.

Codzienny relaks w Bremie

Kicia mnie ogrzewa

Przebywanie z Mozartem na tak małej powierzchni skutkuje koniecznością zamiatania i sprzątania kuwety nie dwa razy dziennie, ale właściwie za każdym razem w ciągu dnia poza ranem i wieczorem. Ostatnio nawet zdarzyła się nam pobudka o 4 rano, bo nie dało się wytrzymać z zapachem kupy w jej kuwecie :D. Dałyśmy radę, ale cóż. To są też pewne utrudnienia, ale nie narzekam. Bo jednocześnie dawno nie było tyle przytulasów i tylu przyjemnych chwil z moją kociczką.

Kicia od dawna lubi się przytulać, ale w tym naszym jednym pokoiku zrobiła się z niej jeszcze większa przylepa. Jak nie leży na jednym ze swoich łóżeczek, a ma ich w sumie trzy plus fotel, to wskakuje do mnie na łóżko i układa się najchętniej na moich nogach. A jeśli leżę na boku, to przynajmniej tak, żeby mnie dotykać ciałkiem. Bardzo mi to odpowiada, więc dopóki nie ścierpnę całkowicie, cierpliwie i z radością znoszę ten słodki mruczący ładunek puchatego szczęścia.

Imponuje mi nieodmiennie, jak się ten kot szybko i skutecznie potrafi dostosować do każdego miejsca, w którym ze mną przebywa.

Mozart w róznych odsłonach

Rowerowy sezon 2024 uważam za otwarty

Czy ty też masz tak, że nie lecisz w jakiś projekt na ślepo, tylko zawsze musisz się przygotować? 

Jeśli tak, to witamy w klubie. Żeby wiedzieć, ile minut mi zajmuje dojazd z mieszkania do szkoły, przygotowałam sobie rzeczy i włączyłam stoper po zejściu na dół, żeby uwzględnić wszystkie niezbędne czynności (zdjęcie plandeki, odpięcie zamka, przypięcie torby, założenie lampy, założenie rękawiczek, włączenie lampek i wyjazd z posesji), po czym czynności w odwrotnej kolejności po przyjeździe na miejsce. 🙂

Trasa w jedną stronę wynosi 5.5 km. Próbny przejazd w poniedziałek wieczorem był świetnym pomysłem, bo wyszło na przykład, że jedne światła konieczne do przemieszczenia się dalej z mojego pierwszego skrzyżowania nie włączyły się chyba przez 3 minuty, potem już zrezygnowałam i pojechałam skrzyżowaniem w odwrotną stronę, ale przynajmniej mogłam wyjechać z niego w ogóle.

Okazało się, że trasę pokonuję w max. 25 minut, co zależy mojej formy.

Następnego dnia rano wstałam więc odpowiednio wcześnie i wszystko przygotowałam sobie na czas…. Ale zawsze coś się w takich sytuacjach dzieje: w ostatniej chwili okazało się, że zapomniałam zabrać komórki z pokoju…. No tak. Pięć minut w plecy. Ale nic to. Pojechałam dość szybko i spóźnienie było minimalne, nawet nie wpisane do dziennika. 🙂 Za to zadyszkę uspokajałam kolejne 15 minut i byłam przez jeszcze około godzinę spocona jak mysz.

Na szczęście w ostatnich dniach pogoda dopisuje czyli nie pada. Odpada mi dzięki temu nakładanie ciuchów przeciwdeszczowych. W każdym razie o ile tylko będzie w miarę dobra pogoda, a ja w formie, zamierzam jeździć codziennie rowerem. W drodze powrotnej mam nawet bardzo uroczą trasę przez park.

Rowerowe klimaty w Bremie

Relaks

Weekend spędziłam cudownie z córcią u niej w Lüneburgu. Bardzo było nam potrzebne tak sobie pochodzić i odprężyć się i obgadać to wszystko, co się na bieżąco dzieje.

Dwie szczęśliwe kobiety, matka i córka w doppelselfie

To chyba jeden z najpięknieejszych widoków w Lüneburgu

P.S. Poprawiłam oczywistą literówkę czyli oczywiście, że to styczeń a nie luty jest miesiącem próbnym, ale z lutym to już nie przesadzajmy, no!