Świąteczna niespodzianka

Jak pisałam ostatnio, zamierzałam wyjechać dziś, najpóźniej jutro z powrotem do Bremerhaven i tam, z rodziną Mikaela planowaliśmy spędzić tegoroczne święta Bożego narodzenia. Tymczasem nadal jestem w Warszawie, mało tego zaszedł duży, zaskakujący zwrot akcji. Nie będę Was tym razem trzymać w napięciu, pokażę, kto jest ze mną.

Sytuacja rozwinęła się błyskawicznie o 180 stopni i jak w kalejdoskopie, czyli tuż po napisaniu tego posta odbyliśmy długą rozmowę telefoniczną.

Z rozmowy tej wynikło, że Mikael ma dość siedzenia w domu tylko jako kocia niańka, nie może usiedzieć we własnym domu, a poza tym ma urlop do końca roku i najchętniej spędziłby go z nami w Warszawie. Musimy tylko wyjechać przed Sylwestrem, bo tuż po, czyli od drugiego stycznia idzie do pracy.
Długo się nie zastanawiam, rzuciłam tylko: to się pakuj i przyjeżdżajcie. Dodałam oczywiście parę uwag o tym, co ma spakować kotu, ale zbył mnie, że przecież on jest profesjonalistą od spraw kocich. 
Po czym spakował rzeczy i następnego dnia, czyli wczoraj po całym dniu podróży tuż po 22 pojawił się u drzwi.
W międzyczasie tego dnia zrobiłam przegląd autka mojej córci u mechanika, żeby wiedzieć, czy ten świeży zakup był dobry. Jak się okazało wszystko jest OK, nie ma się do czego przyczepić, auto nie było bite, oprócz drobnych obcierek jest w porządku, wystarczy tylko wymienić świece, bo są słabe i będzie jeździł aż miło. Całość kosztowała niewiele, bo mechanik zaprzyjaźniony, więc się Córka ucieszyła. Sama jest dopiero początkującym kierowcą, więc nie dałaby rady pojechać w tych wszystkich sprawach w korkach po naszym dużym mieście. Dopiero wykonuje trasy kontrolne pod okiem bardziej doświadczonych kierowców.
Dlatego to ja z jej upoważnieniem rejestrowałam samochód i robiłam mu ten pierwszy przegląd.
Tymczasowy dowód rej. już jest, a po tygodniu jak się okazało, jest też już do odbioru stały dow. rej.

Jeszcze tylko trzeba wymienić plakietkę na szybie żeby odpowiadała nowemu numerowi rejestracyjnemu auta.
Po wizycie u mechanika wpadłam na chwilę do córci, która niestety do tego wszystkiego się przeziębiła. Ugościła mnie ciekawą zupą z tofu i glonami. Ona umie i lubi takie nowinki. Jej przyszły partner będzie miał z niej pociechę, bo i mieszkanie umie urządzić, i ugotować, nie mówiąc już o innych zaletach bycia kobietą domową, czy udomowioną jak mawia Anabell. O wadach opowiadać nie będę, bo może dla jej przyszłego wybranka okażą się zaletami.

Wracając do Mikaela i kici.
Mozart dobrze zniosła tysiąckilometrową podróż, zrobiła jak to ona po drodze siusiu na smyczy (uprzedziłam, że kiedy już bardzo prosi, to miauczy), potem trochę jechała nawet bez kontenerka, na siedzeniu pasażera:

Po dotarciu do domu i szybkiemu wniesieniu rzeczy mogliśmy wreszcie wypuścić kicię do mieszkania. Ileż było wąchania, poznawania kątów, zaskakujących zapachów!
Nie robiłam wczoraj zdjęć, za szybko się poruszała, poza tym cieszyłam się jak dziecko, że wreszcie do mnie dojechali.
Nie było czasu nawet wejść do mnie na rączki, ale za to podczas każdego przejścia było ocieranie się na całego o nogi. I dalej zwiedzać!
Na koniec uspokoiła się i zaczęła pić przygotowaną już dla niej wcześniej wodą. I powiem Wam, że jeszcze jej nie widziałam pijącej tyle wody, najwyraźniej była bardzo spragniona po podróży.
Dziś rano wysprzątałam kuwetę, kicia chodzi sobie po domu, wygląda przez okna i zaczyna się czuć, jak u siebie w domu.
Wczoraj trzeba było czymś mojego nakarmić po długiej podróży. Zrobiłam akurat dla siebie, więc mu podgrzałam na wieczór zupę-krem z dyni.

Taką znaczy ugotowałam i w tym momencie uświadomiłam sobie, że nie mam jej czym zetrzeć na ten krem.
Pojechałam więc szybciutko do pobliskiego Leclerca, tam znalazłam blender, akurat była promocja na fajny trzyczęściowy zestaw blendująco-mieszający Brauna, po czym przyniosłam do domu i starłam tę akurat gotową zupę.
Niestety blender ma plastikową stopę, która nie oparła się kurkumie i została już żółta mimo usilnego mycia, a nawet moczenia w sodzie oczyszczonej.

Chyba nie myje się tego w zmywarce z uwagi na ostrze, a jak Wy myślicie?

Gotowa zupa wyglądała pysznie i smakowała wyśmienicie.

A poranek dzisiejszy rozpoczął się oczywiście od tradycyjnego łapkowania przez Kicię, które zaliczyłyśmy już dwa albo i trzy razy.

Oczywiście także od zwiedzania okolicy.
Dzięki temu, że wybrałam się wczoraj jeszcze na zakupy, udało mi się kupić jeszcze prezenty dla Mikaela pod choinkę.
Stojak na wina i kilka innych drobiazgów dopełniających tę radość.
Mozart właśnie postanowiła ustroić swoją osobą mały stolik w mojej obecnej sypialni.

Widać, że już jest całkowicie odprężona i spokojna.

Jak widzicie, planowanie czegokolwiek w moim życiu jest zupełnie bezcelowe. Najdziwniejsze jest jednak to, że mimo wszystko ciągle próbuję.
No dobrze, z tej zmiany akurat niezwykle się ucieszyłam, bo już bardzo tęskniłam za Kiciulką i fajnie też, że dzięki tej akcji spędzimy tegoroczne święta jednak z moją Córcią i Mamą.