Z kotem w długą podróż

Przejazd dłuższej trasy ze zwierzakiem musi być zawsze dobrze przygotowany. Tym razem było to znów 1000 km na trasie Bremerhaven – Warszawa. Mimo to zawsze zdarzają się rzeczy, na które zupełnie nie jesteśmy przygotowani. Jak choćby to, że kot woli w trakcie postoju usiąść bezpiecznie człowiekowi na plecach, niż pochodzić sobie przywiązany na bardzo długiej smyczy wokół drzewa. Wobec tego nasz postój wyglądał tak, że ja próbuję jeść, a kicia siedzi sobie wygodnie.

Nie miała w ogóle ochoty zejść.

Męskie plecy też okazały się wygodne.

Ale od początku. Żeby wyjechać samemu pakuje się tylko własne rzeczy. Wyjazd z kotem oznacza, że trzeba zabrać ze sobą kicię w kocim kontenerze, który musi być wyłożony wygodnie ręcznikami czy kocykami. Do tego najlepiej jedzenie na cały pobyt, kuwetę z łopatką (raz nie zabrałam i teraz już na stałe wożę w samochodzie :), żwirek na zapas, kocie jedzenie i miski, drapak itd.
Przez drogę nasza kicia raczej jest za bardzo przejęta, więc nic nie jada, ani nie pije. Staram się więc chociaż przetrzeć jej mordkę na postojach na mokro, czy podać trochę wody do pyszczka na palcu.
Jedno, co zawsze chętnie zjada, to zlizuje mi wprost z palców spienione mleczko z cappuccino. A i tak większość drogi przesypia. Przypinam jej kontenerek zawsze dokładnie pasem do siedzenia.

A czasem woli nie wysiadać, tylko posiedzieć sobie wygodnie w kontenerku. Tak było kiedy jedliśmy po drodze obiad.

W dniu wyjazdu rano jeszcze puściliśmy ją na ogródek na spacer, a potem ruszyliśmy w drogę.
Na postoju po kilkuset kilometrach, czyli już w Polsce, zabrałam ją na smyczy w trochę bardziej odludne miejsce, żeby miała szansę na mały spacerek i siku.
Udało się jedno i drugie.

Tym razem przyjechaliśmy do Polski oboje. Ja miałam przez pierwszych kilka dni zlecenie. Kolejne dni spędziliśmy w moim nowym jeszcze niewykończonym mieszkaniu w Warszawie z kotkiem.
Oprócz tymczasowej sypialni, łazienki i kuchni, wszystko w trybie camping, mamy do dyspozycji plastikowe meble i przenośną lodówkę. Ale najważniejsze, że nie waletuję już u przyjaciół i nie muszę do nich podrzucać Mozarta. 🙂

Kicia jest wprawdzie codziennie od nowa mocno zbuntowana i niezadowolona, że nie może wychodzić na dwór, a pozostaje jej tylko wystawanie na smyczy na balkonie. 

No ale lepsze to, niż nic. A tu jej na pewno nie wypuszczę, bo to pierwsze piętro.

Dziś do kici przyjechała moja mama, która nie widziała jej od miesięcy. Na początku kicia nie wiedziała, o co chodzi, ale po chwili cała szczęśliwa już się bawiła z babcią. A potem usnęła, a kiedy wychodziliśmy, nawet nie poszła się z nami pożegnać.
Zostawiliśmy kicię z mamą w mieszkaniu i kilka godzin temu dotarliśmy samochodem na miejsce przeznaczenia.
Z chęcią opiszę wam niedługo, jak wygląda nasz urlop. Na razie napiszę tylko, że to bardzo malownicza okolica.