O kanapie

Z kronikarskiego obowiązku trzeba się wywiązać, więc dziś dokończę historię kanapy, rozpoczętą od przemeblowania TUTAJ :).

Trochę przydługa historia z serii making off, ale bez niej nie zamknę pewnego ważnego dla mnie tematu. Możesz przejść od razu do ostatniego zdania, jeśli szukasz motywacji, ale jeśli masz wolną chwilę przy kawusi, to zapraszam na perypetie z serii składania mebli z IKEI.

DOSTAWA

Tego dnia wreszcie przyszła kanapa. Jak to IKEI – cała w kartonach. W pięciu olbrzymich pakach tak dokładnie. Panowie dostawcy, Polacy zresztą, wstawili mi te paczki do salonu i poszli. Już przy pierwszych dwóch zrobiło mi się słabo, ale cóż było robić. W tym momencie pożałowałam, że zaoszczędziłam akurat na montażu. Chwilę pojojczyłam, a potem zebrałam się do akcji, bo przecież samo się nie zrobi.

Tym bardziej, że czas płynął i trzeba było działać. Kanapa dotarła ok 14, zgodnie z zaplanowaną dostawą i dobrze, że tak wcześnie. Nie czekając na moją przyjaciółkę Katję, zabrałam się do rozpakowywania kartonów. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że to była najłatwiejsza część pracy, chociaż wraz z rosnącym stosem pustych kartonów, który dość szybko zawalił mi cały przedpokój, rosło moje przerażenie, jak ja to wszystko poskładam.

NA POCZĄTKU BYŁ CHAOS

Z poszczególnych kartonów wyciągnęłam instrukcje dotyczące składania modułów i porządkowałam elementy montażowe po czym już wiedziałam, że brakuje kilku sztuk nakrętek, podkładek i nóżek. Co gorsza brakowało też naczelnego narzędzia IKEI- sześciokątnego kluczyka imbusowego szóstki. Na szczęście trochę tych mebli już poskładałam, więc i klucz się w narzędziach znalazł, a nawet dwa klucze.

Mówiłam już, że wyciągnęłam też wszystkie instrukcje składania? No więc owszem, prawie wszystkie. Na koniec zostawiłam sobie ostatnią, tę od dłuższego elementu ze skrzynią na pościel. Skręciłam najpierw ramę z trzech podstawowych elementów plus poręcze. Na koniec zostało oczywiście najcięższe pudło na pościel, bo wiedziałam, że jego montaż muszę wykonać wspólnie z przyjaciółką, bo ktoś będzie musiał mi tu i tam potrzymać.

PRZERWA NA WIZYTĘ W IKEI

Kiedy przyjaciółka zobaczyła, w jakim stanie jest wszystko i że sporo już poskręcałam, zaproponowała, żeby odwieźć kartony i folie z powrotem do IKEI i przy okazji dostać od nich brakujące elementy montażowe, których zapomnieli spakować. Kartony porwałyśmy na kawałki i zapakowałyśmy do mojego auta.

Trzeba się było już trochę spieszyć, bo punkt przyjmowania kartonów zamykany jest o 18. Cała operacja na szczęście odbyła się w naszym mieście, gdzie mamy IKEĘ. Kartony zostały oddane całkowicie bez problemu.

Brakujące elementy zostały wydane, choć nie bez chwil grozy, bo w pierwszym odruchu usłyszałam, że takich nóżek to oni już nie mają na składzie. Zaproponowałam, żeby zdjął je z wystawy, bo tam sobie mogą poczekać dwa tygodnie, a ja właśnie kupiłam i składam kanapę, więc czekać nie mogę.

Pan na informacji trochę poszukał, trochę podzwonił i jednak się okazało, że ma dla mnie wszystko.

Mam taką prywatną teorię, bo prawie zawsze brakuje mi czegoś w większych meblach z tego sklepu. Że oni tak specjalnie pakują, bo przy okazji odbierania brakujących elementów może skoczysz jeszcze po coś „na sklep”. Jak się to kiedyś wyda, będę miała ubaw! 🙂

Ale kontynuuję opowiadanie

SKŁADANIE KANAPY

Kiedy początek poszedł mi tak dobrze, pomyślałam – spoko, jednak jestem świetna w składaniu mebli i mogę sobie już niemal pogratulować, idzie mi jak po sznurku.

Dopiero po przyjściu przyjaciółki i kiedy brakowało już tylko tego elementu (skrzyni na pościel) zorientowałam się, że nie otworzyłam jeszcze dołączonej do niej instrukcji. I tu zaskoczenie! Bo w modelu ze skrzynią montaż należało wykonać w innej kolejności, czyli najpierw skręcić z resztą element skrzynię, a dopiero potem połączyć z nim poręcz.

HUSTON MAMY PROBLEM!

Najgorsze było to, że o ile do tego momentu skadanie odbywało się w pozycji „kanapa na plecach”, o tyle już w tym momencie przewróciłyśmy ją do pozycji, w której ostatecznie będzie stała. I to był wielki błąd! Bo w tej pozycji dostęp do środka skrzyni, z której trzeba było przeprowadzić śruby do kolejnego elementu, okazał się całkowicie niemożliwy. Próbowałyśmy ze trzy razy – nic z tego. Potrzebny nam był trzeci człowiek do pomocy.

W tym momencie myślałam, że zostanę z taką złożoną w dwóch trzecich kanapą na kolejny tydzień… Na szczęście istnieją jeszcze sąsiedzi. Zapukałam do sąsiada z naprzeciwka, z którym ostatnio rozmawialiśmy o tych remontach, które są konieczne w naszym budynku. Z nadzieją w głosie spytałam, czy nie pomógłby nam podtrzymać kanapę, bo same jej nie damy rady złożyć. Zgodził się i od razu zabraliśmy się do dzieła. We troje jakoś naciągając tam i siam, poskładaliśmy kanapę.

I wtedy wszyscy zastygliśmy w niemym zachwycie nad tym naszym dziełem. Powaga, trójka ludzi, którzy solidnie napracowali się nad śrubami, nakrętkami, kluczem imbusowym i niepasującymi otworami, poczuła się jak jeden zespół i to było super uczucie.

Zapamiętam je i jeśli kiedyś byłabym szefową projektu zacznę zgrywanie zespołu od składania mebli :)! To by dopiero był event i dopiero wtedy okazałoby się kto jest kim w firmie! 😀

Na koniec zaprosiłam moich przyjacół na kawę / wodę, co kto chciał i odbyło się próbne siedzenie na kanapie. Okazało się, że znają swoje firmy i wymieniali się właśnie uwagami na tematy zawodowe, kiedy ja sprzątałam resztę rzeczy i wywieszałam pranie, które w tym czasie zdążyło się skończyć.

Postępy w składaniu widać w poniższej galerii. Możesz ocenić, chociaż nie podpowiadaj mi już proszę kolejnych metod składania, bo ja już NIGDY jej nie rozłożę! Jeśli przyjdzie jej kres, sprzedam ją w jednym kawałku, a jeśli ktoś ją kupi, będzie musiał własnoręcznie rozmontować i wynieść. Mnie wystarczył ten jeden maraton. 🙂

Sąsiad na koniec składania: a jeśli jeszcze kiedyś będziesz miała jakieś meble do składania … tu zawiesił głos … to do mnie nie dzwoń :DDDDD!

Z kronikarskiego obowiąsku dodam, że tego samego dnia dokupiłam jeszcze mały regał, ale jego składanie odłożyłam na tydzień. To też nie była taka prosta sprawa w pojedynkę, ale dałam radę!

Dodam jeszcze, że przed kanapą wstawiłam stolik, który przywiozłam ostatnio z mieszkania w PL, a ten już jest złożony i trafi z powrotem do darczyńcy. No i jak tu nie czuć satysfakcji!!!

Taka mnie naszła refleksja, że może to całe składanie kanapy, pomoc przyjaciółki i sąsiada miały swój głębszy sens.

Jaki? Podobny do przemeblowania własnymi rękami.

Właśnie w taki sposób, własnoręcznie i samodzielnie oraz z pomocą życzliwych osób udowodniłam sobie, że mam moc sprawczą i siłę do zmian. Co nowe dla mnie: nauczyłam się, że kiedy będę potrzebowała, to dostanę wsparcie.

A teraz pozwól mi pobyć z moją kanapą, bo jestem z niej taka zadowolona, jakbym ją niemal wydała na świat.